Έχω γεννηθεί το 1935.
Το 1961, όταν τελείωσα το στρατιωτικό και αποφάσισα να φύγω για το Παρίσι,
φώναξα φίλους και δίνοντας ο καθένας κάτι, κατόρθωσα να βγάλω ένα εισιτήριο για το τρένο.
Η μάνα μου προσπαθούσε, ακόμη και την τελευταία στιγμή, να με κρατήσει για να μη φύγω.
Το όνειρό μου όμως, ήταν η Γαλλία.
Γεννήθηκα ως κινηματογραφιστής στο Παρίσι.
Τι είχα δει τότε από τον ελληνικό κινηματογράφο;
Τον Δράκο του Νίκου Κούνδουρου και τη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη.
Όταν γύρισα στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που με ρώτησε η μάνα μου ήταν αν θα ξαναφύγω.
Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο.
Ήταν η σκηνοθέτις Τώνια Μαρκετάκη.
Μου λέει:
Θόδωρε δουλεύω στη ”Δημοκρατική Αλλαγή”, θα ήθελες να συνεργαστείς;
Της είπα ”ναι”.
Έγινα κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα.
Ξεκίνησα με μια ταινία μέσα στη δικτατορία.
Την ”Αναπαράσταση”.
Το στόρι ήταν παρμένο από μια πραγματική ιστορία του αστυνομικού δελτίου.
Για να καταλάβω την Ελλάδα έπρεπε να γυρίσω πίσω.
Μια δικτατορία προετοιμάζεται, ποτέ δεν έρχεται φορετή.
Έτσι, στην ”Μέρες του ’36”, την επόμενη ταινία μου, γύρισα σε μια προαίσθηση δικτατορίας.
Το πως φτάσαμε συνοψίζεται στον ”Θίασο” και μετά στους ”Κυνηγούς”.
Από εκεί κι έπειτα, με τον ”Μεγαλέξανδρο”, τα πράγματα μπήκαν σε μιαν άλλη παγκόσμια διάσταση.
Ασχολήθηκα με το σοσιαλιστικό πείραμα, την αποτυχία, την μεταβολή της απελευθερώτριας ιδέας σε τυραννίδα, τον απελευθερωτή που γίνεται δυνάστης και μιλάει μόνο με τον εαυτό του.
Όλα αυτά δεν ήταν πράγματα που ενδιέφεραν μόνο εμένα.
Αποτελούσαν εξαιρετικά καίρια ερωτήματα τότε.
Με το ”Ταξίδι στα Κύθηρα” άλλαξα πλεύση.
Τα πρόσωπα μπήκαν μπροστά στο προσκήνιο και η ιστορία αποτέλεσε τοιχογραφία του βάθους.
Έχω μια ειδική σχέση με τον καιρό.
Είναι μια εσωτερική ιστορία.
Πριν κάνω μια ταινία, ταξιδεύω πολύ αναζητώντας τον ιδανικό χώρο, τα χρώματα, τα σχήματα, τις αισθητικές ισορροπίες.
Και αν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στην πρωτογενή εσωτερική εικόνα, επεμβαίνω οδηγώντας στο άβατο, σε ιδανικές γραμμές και σε χρώματα για να τη συναντήσουν, ή οργανώνω από το τίποτα ένα αισθητικό σύμπαν, όπως θα έκανε ένας εικαστικός.
Όσοι συνεχίζουμε να κάνουμε κινηματογράφο, είναι επειδή δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Δεν είναι πια επάγγελμα, αλλά τρόπος αναπνοής.
Θόδωρος Αγγελόπουλος
Σαν σήμερα, το 2012, έφυγε από τη ζωή.
Πηγές:
tovima. gr – συνέντευξη στον Θανάση Θ. Νιάρχο
lifo. gr – συνέντευξη στον Αντώνη Μποσκοίτη
camerastyloonline.wordpress. com
συνέντευξη στη Φανή Ζώζια
photologio. gr
Δημοσίευση κειμένου: Πρόσωπα
