(Εις μνήμην της Αριάδνης Ταβερναράκη που έφυγε για την γειτονιά των Αγγέλων και κηδεύεται σήμερα στο Τυμπάκι)
Κείμενο – Έρευνα: Γιώργος Χουστουλάκης
Φωτογραφίες: Από το βιβλίο της Ανδριάνης Τσαγκαράκη – Ταβερναράκη
“Τυμπάκι”Στην περιοχή του Αφραθιά
Ανάμεσα στην παραλία Καλαμακίου, και το Αεροδρόμιο, υπήρχε και υπάρχει μια πολύ γνωστή παραλία, εκείνη του Αφραθιά.
Ο Αφραθιάς της Μεσαράς, εκτός του ότι είναι μια αναπτυσσόμενη περιοχή, αφού πάει ως εκεί άσφαλτος με ποδηλατόδρομο. Όμως, ήταν γνωστός και για άλλα πράγματα, όπως το απίστευτο σε κάλος σε δάσος από φοίνικες , που μάλιστα εκπέμπει s.o.s, λόγω του γνωστού εντόμου που τους καταστρέφει. Φυσικά το φοινικόδασος του Αφραθιά χρήζει άμεσα προστασίας από την πολιτεία, για να μην χάνει πολλά ο τουρισμός μας από αυτό. Παρόλα αυτά επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο το δάσος αυτό, έστω και σε αυτήν την δραματική βλάβη που έχει υποστεί! H παραλία πάντως του Αφραθιά, δεν έχει να ζηλέψει πάντως σε τίποτα από τις υπόλοιπες κοντινές παραλίες, του Καλαμακίου των Ματάλων, και του Κόκκινου Πύργου.
Υπάρχει στην περιοχή διπλός νερόμυλος γνωστός σαν «ο μύλος της Αμπαθιάς» που δούλευε περίπου μέχρι το ‘60 όπου ακόμα σώζονται τα ερείπια. Γίνονται κατά καιρούς κάποιες προσπάθειες για την επιδιόρθωσή του, αλλά δυστυχώς έχει υποστεί πολύ σοβαρές βλάβες, καθώς υπήρξε και κώλυμα από τους ιδιοκτήτες.
Όμως ως επί το πλείστον ο Αφραθιάς ήταν γνωστός την δεκαετία του ‘80, από μια καλύβα με κάποιο πέπλο μυστηρίου που υπήρχε κάποτε εκεί, γνωστή σαν «η καλύβα του Λαού»!
Η καλύβα αυτή που δεν υπάρχει σήμερα, δεν βρισκόταν όπως νομίζουν πολλοί, στη θέση όπου υπάρχει σήμερα κάποια ταβέρνα –ουζερί, εκείνη δεν έχει καμία σχέση!
Η καλύβα του Λαού , βρισκόταν μεν στην παραλία του Αφραθιά, αλλά πιο πέρα από το ουζερί τουλάχιστο 200 μέτρα δεξιά προς το Αεροδρόμιο.
Στο ίδιο σημείο δεν υπάρχει πλέον καλύβα, παρά μονάχα σώζεται η τσιμεντένια βάση της γεννήτριας που βρίσκεται μέσα σε ένα σπιτάκι, και η καλύβα ήταν λίγο πιο μπροστά, εκεί όπου αρχίζουν τα αλμυρίκια.
H καλύβα του Αφραθιά, ήταν κάποτε η “Ελβετία” της Μεσαράς;
Υπήρχαν κατά καιρούς διάφορες φήμες για την καλύβα του λαού από ανθρώπους που δεν είχαν πλήρη εικόνα, επειδή δεν γνώριζαν, έτυχε απλώς κάποιοι να την είχαν επισκεφτεί κάποια στιγμή. Στο χωριό μας για παράδειγμα την Γαλιά, κάποιοι που είχαν πάει στο μέρος, γνώριζαν πως στην καλύβα του λαού υπήρχαν τραπέζια καρέκλες, μαγειρείο τρόφιμα και αναψυκτικά, αλλά δεν υπήρχε ιδιοκτήτης για να σερβίρει!
Πίστευαν πως οι εκάστοτε επισκέπτες που θα πήγαιναν για μπάνιο, μπορούσαν ελεύθερα να φάνε ότι φαγητό τους αρέσει στην καλύβα συνδυάζοντας το με το δικό τους. Φεύγοντας όμως μπορούσαν αν ήθελαν, να αφήσουν λίγα χρήματα σαν ευχαριστώ, κατά βούληση πάντα!
Πολλές φορές έβλεπαν μέσα εκεί αφημένα κηπικά ή μποστανικά ντομάτες καρπούζια πεπόνια πορτοκάλια ή άλλα φρούτα!
Ο επισκέπτης όμως της καλύβας φεύγοντας από εκεί το έκανε θέμα με τους φίλους του, πως στον Αφραθιά υπάρχει η καλύβα του λαού, που είναι για τον λαό, και μπορεί να φάει κάποιος οποιοσδήποτε υπάρχει εκεί . Όλα ήταν δωρεάν, και άφηνες και συ ότι είχες ευχαρίστηση!
Έτσι μάθαινε ένας – ένας πως εκεί είναι η «καλύβα του λαού», για να εξυπηρετείται ο λαός που την επισκέπτεται, και καλό θα είναι να αφήνει χρήματα, για να βρίσκει και ο επόμενος!
Όπως και να χει όμως, ο κάθε επισκέπτης όση ώρα καθόταν στο τραπέζι και έπινε ή έτρωγε το βρισκούμενο με την παρέα του, έκανε τις δικές του σκέψεις:
«Κοίτα να δεις φίλε μου, εγώ ήρθα εδώ πέρα και βρήκα κάτι τις και εξυπηρετήθηκα μια χαρά, γιατί απλώς κάποιοι άλλοι με φιλότιμο τα άφησαν.
Αυτό είναι ωραίο ,και γιατί να μην αφήσω και εγώ κάτι, ώστε να βρει και κάποιος άλλος που θα έρθει, θα χαρεί που θα το βρει, και θα έχει κεραστεί από εμένα τον άγνωστο»!
Έτσι κάποιοι μπορεί να μην άφηναν πράγματι τίποτα, αλλά οι περισσότεροι όμως άφηναν κάτι, γιατί τους άρεσε η ιδέα να «αλληλοκερνώνται» ο κόσμος, έστω και άγνωστοι μεταξύ τους!
Έτσι είχε επικρατήσει η λογική του «βρήκα κάτι και εγώ, ας αφήσω και εγώ κάτι και για τον άλλο που θα ‘ρθει»!
Αυτά νόμιζαν τότε πολλοί, και αυτά νόμιζα και εγώ, πριν κάνω την σχετική έρευνα!
Ένα μυστήριο η όλη υπόθεση για πολλούς!
Έτσι πολλοί είχαν την εντύπωση πως ο ρόλος της καλύβας ήταν να δίνει την ευκαιρία να εξυπηρετούνται όσοι πάνε εκεί, και εκείνοι τους άλλους που θα ‘ρθουν.
Η απορία όμως όλων, ήταν αν ήταν δυνατόν να έχει κέρδη η καλύβα του λαού;
Ποιός ή ποιοί ήταν οι άγνωστοι που κρυβόταν πίσω από όλα αυτά;
Κανείς από τους περαστικούς από εκεί δεν γνώριζε ποιοι κρυβόταν πίσω από την καλύβα, ποιοι την έστησαν, και αυτό παρέμενε για πολλούς ένα άλυτο μυστήριο!
Εκείνος που είχε στήσει όλη αυτή την «επιχείρηση», ήταν κάποιος φιλάνθρωπος, ή φιλανθρωπική οργάνωση της περιοχής, που πρόσφερε μια μικρή χαρά στον κάθε επισκέπτη;
Τι έδειξε όμως η έρευνα;
Εύκολα θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, πως θα ήταν μια φιλοσοφία, που θα χρειαζόταν ίσως να υπάρχει και σήμερα η ίδια καλύβα του λαού, για να δοκιμάζουμε και οι σημερινοί κάτοικοι της περιοχής, κατά πόσο λειτουργεί σωστά το φιλότιμό μας και η δική μας συνείδηση ή όχι!
Δεν ήταν όμως έτσι. Άλλη και εντελώς διαφορετική ήταν η φιλοσοφία της ίδρυσης «καλύβας του λαού»!
Ήταν σχετικά εύκολο να βρεθεί η άκρη του νήματος για αυτήν την καλύβα, γιατί ούτε τα χρόνια που πέρασαν είναι τόσα πολλά, όμως και οι μνήμες ακόμα είναι αρκετά νωπές, και το δήθεν μυστήριο ξεδιάλυνε σχετικά εύκολα!
Όλα ξεκίνησαν από τον πρώην πρόεδρο της Κοινότητας Τυμπακίου και Μακαρίτη σήμερα και Συχωρεμένο πλέον Ταβερναράκη Αντώνιο, μαζί με μια ομάδα πέντε έξη νέων του Πολιτιστικού συλλόγου Τυμπακίου διαφόρων επαγγελμάτων και φοιτητών . Αργότερα στην ομάδα προστέθηκαν και άλλα άτομα όλων των ηλικιών και επαγγελμάτων, όπου έφτασαν περίπου τα είκοσι!
Η ομάδα αυτή έφτιαξε την καλύβα τον Ιούλιο του 1983, μόλις είχαν τελειώσει οι εργασίες στα θερμοκήπια, για καθαρά πολιτιστικούς σκοπούς.
Τα βασικά ονόματα των νέων ιδρυτών από το Τυμπάκι εκτός από τον Πρόεδρο Ταβερναράκη Αντώνιο, ήταν ο Δημοκράτης Ταβερναράκης αγρότης, ο Βαγγέλης Κουκουλάκης μηχανικός , ο Μιχάλης Στυλιανάκης οικοδόμος, ο Μανώλης Μαρκάκης πρόεδρος τότε του Πολιτιστικού Συλλόγου Τυμπακίου, ο Βαγγέλης Μαρκάκης αγρότης, και ο Εμμανουήλ Μαθιουδάκης ψαράς. Όπως είπαμε προστέθηκαν και άλλοι στην πορεία αργότερα. Η καλύβα αρχικά φτιάχτηκε από καλάμια, μετά χτίστηκαν εσωτερικά τσιμεντόλιθοι, και μπήκαν ελενίτ στην οροφή. Φωτιζόταν την νύχτα από φανούς θυέλης, αλλά αργότερα ηλεκτροδοτήθηκε με μεγάλης ισχύος γεννήτρια, που την αγόρασαν από την Παναγία την Κερά την Καρδιώτισσα στο Λασίθι από τις μοναχές, μια και συνέπεσε και ηλεκτροδοτήθηκε το μοναστήρι με ρεύμα από την ΔΕΗ. Είχε θέρμανση με σόμπα αλλά και γκάζι για το μαγείρεμα, γενικά η καλύβα ήταν πάρα πολύ οργανωμένη!
Ήταν τόσο μεγάλη η φήμη της Καλύβας του λαού, που στα εγκαίνια είχαν παραστεί πάνω από χίλια άτομα! Έχοντας πλέον σαν αφετηρία οι νέοι του τότε Πολιτιστικού Συλλόγου Τυμπακίου την Καλύβα αυτή, έκαναν πράξη πολλά από τα οράματά τους , που ήταν γενικά να αξιοποιηθεί ο τόπος , να σμίγουν άνθρωποι, και να βοηθήσουν και στην αναβίωση κάποιων παλιών εθίμων. Οτιδήποτε άλλο διέδιδαν κάποιοι αντίζηλοι τότε, ήταν απλές συκοφαντίες.
Δενδροφύτευση της παραλίας
Η ίδια ομάδα που έφτιαξε και την Καλύβα, φύτεψε αμέσως κιόλας, όλα τα αλμυρίκια που υπάρχουν και σήμερα στην παραλία του Αφραθιά, με αποτέλεσμα να αναβαθμιστεί άμεσα η περιοχή.
Αναβίωση του παλιού εθίμου της «στεριανής τράτας»
Το παλιό έθιμο της περιοχής δηλαδή της στεριανής τράτας, εδώ στον Αφραθιά κάθε χρόνο γινόταν η αναβίωση του εθίμου, και αυτό βέβαια κράτησε μονάχα κάπου τρία συνεχόμενα χρόνια. Τι ήταν όμως το έθιμο αυτό; Η ομάδα με τους άλλους παρευρισκόμενους καλούσαν τις δυο τράτες που υπήρχαν στην περιοχή και άπλωναν τα δίκτυα τους στη θάλασσα, και έπειτα από την στεριά εκείνοι τραβούσαν τα δίκτυα αυτά, και ότι ψάρια είχαν πιάσει τα δίχτυα τα μαγειρεύανε το ίδιο βράδυ, για την παρέα των παρευρισκομένων!
Ήταν βέβαια γνωστό από την κατοχή πως το Τυμπάκι έζησε πείνες και στερήσεις, και επιβίωσε και χάριν στης τράτας, αλλά και χάριν του Γεροπόταμου, διότι είχε πολλά χέλια, καβούρια ροφούς , αλλά και άγρια πτηνά, οπότε όλα αυτά βοηθούσαν στην καθημερινή διατροφή τους.
Έτσι ένοιωθαν την ανάγκη για την αναβίωση και πάλι της «στεριανής τράτας», σαν ένα παλιό καλό έθιμο.
Αναβίωση του εθίμου «Οι Πυργιώτικοι αγώνες»
Είχαν μεγάλη ιστορία αυτοί οι αγώνες στον τόπο. Ήταν κυρίως αγώνες κολύμβησης αλλά στίβου κλασσικού αθλητισμού. Και αυτοί γινόταν για ένα διάστημα από τους διοργανωτές, ώσπου σταμάτησαν. Όμως σε κάθε συνάθροιση , μαγείρευαν κρέατα , και ο μάγειρας της Καλύβας που ήταν ο Μαθιουδάκης Εμμανουήλ, ψαράς στο επάγγελμα, έφερνε πολλές φορές στην ομάδα καβρούς χέλια ή ψάρια διάφορα.
Αποτροπή της αμμοκλοπής
Η μεγάλη πληγή στην παραλία του Αφραθιά ήταν η κλοπή άμμου, και επειδή πολλοί νέοι της ομάδας έμεναν μόνιμα τα καλοκαίρια, βοήθησαν στην αποτροπή της εγκληματικής ενέργειας της κλοπή της άμμου
Πολλά τα γλέντια και τα αστεία από την ομάδα!
Συνήθως ότι κρέας ή ψάρι αγόραζαν, ανάλογα τους καλεσμένους, έβαζαν χρήματα όλοι της ομάδας, όπως λέμε ρεφενέ, πήγαιναν στην καλύβα και το έψηναν. Έτρωγαν όλοι οι παρευρισκόμενοι καλεσμένοι, αλλά ακόμα και πολλοί άλλοι που δεν συμμετείχαν καθόλου οικονομικά!
Ο Δημοκράτης Ταβερναράκης σαν αγρότης που είχε και θερμοκήπιο, τροφοδοτούσε συχνά την παρέα με όλα τα καλά που παρήγαγε, ντομάτες καρπούζια φρούτα πορτοκάλια κλπ. Το ίδιο και ο Βαγγέλης Μαρκάκης. Μετά από κάθε εργασία , αναβίωση εθίμου κλπ , ακολουθούσε πάντα στο τέλος σπουδαίο γλέντι που το συνόδευε μπουζούκι και καμιά φορά και με χορό. Όλα γινόταν αφιλοκερδώς, δεν υπήρχε αφεντικό, και απλά οι νέοι τροφοδοτούσαν την καλύβα να έχει πάντα αναψυκτικά, και κρύο νερό. Στον τοίχο της καλύβας υπήρχε μια σακούλα που άφηνε ότι ήθελε κάποιος από τους περαστικούς. Στο τέλος όμως σε κάθε γλέντι, έφερνε κάποιος μια λεκάνη και έλεγε «ότι έχετε ευχαρίστηση»! Έτσι έριχνε μέσα εκεί ότι ήθελε κάθε ένας ! Και αυτό γινόταν αναγκαστικά, γιατί έπρεπε να αγοράσουν πετρέλαιο για την γεννήτρια, αέριο για το πετρογκάζ, πιατικά λάδι ξύδι κλπ, αν και οι περισσότεροι κάποιες φορές έφερναν και από τα σπίτια τους! Μετά το φαγοπότι οι ίδιοι έπλεναν εναλλάξ το καζάνι και τα πιάτα με θαλασσινό νερό, για να είναι καθαρά και την επομένη φορά! Σιγά- σιγά όμως κατάφεραν και άνοιξαν και μια γεώτρηση, όπου αντλούσαν πλέον κανονικό πόσιμο νερό!
Είχε όμως και πολέμιους η Καλύβα του λαού, και αναγκάστηκε να κλείσει
Δεν έκανε όμως γλέντια μονάχα η συγκεκριμένη ομάδα, πολλές φορές μαζευόταν πέντε έξη άτομα φίλοι από άλλες ομάδες ή συλλόγους, αγόραζαν και εκείνοι κρέατα και πήγαιναν εκεί και το μαγείρευαν για να περάσουν και εκείνοι μια αξέχαστη βραδιά! Και εδώ πάλι κάποιοι και από αυτούς άφηναν κάποια χρήματα όσοι ήθελαν για τα έξοδα στης καλύβας.
Θα μπορούσε να υπάρχει ακόμα και μέχρι σήμερα η καλύβα αυτή του λαού, αλλά ο βασικός λόγος που εγκαταλείφτηκε, ήταν η κλοπή βασικών πραγμάτων. Κάποιοι σεσημασμένοι μάλιστα κλέφτες της περιοχής είχαν κατακλέψει την καλύβα. Το πετρογκάζ μονάχα μαζί με την φιάλη το είχαν κλέψει τρείς φορές! Έκλεβαν ακόμα και το καζάνι ακόμα και τα πιατικά, σε σημείο να εκνευρίσει τους ιδρυτές της και να σταματήσουν τις επισκέψεις μετά από πέντε έξη χρόνια συνεχούς λειτουργίας της καλύβας.
Εκτός από τους κλέφτες, και κάποιοι αντίζηλοι, προσπάθησαν να δυσφημίσουν την καλύβα, λέγοντας πως την έφτιαξαν κάποιοι Πρασινοφρουροί του ΠΑΣΟΚ, για να κερνάνε κάποιους αφελείς, και έτσι να του αποσπούν την ψήφο του. Άλλοι έλεγαν πως την έφτιαξαν Πασοκτζήδες επηρεασμένοι από τα βαρύγδουπα συνθήματα του Παπαντρέου, «όλοι ήμαστε ίσοι», «όλα για τον λαό», και ήθελαν να κάνουν την καλύβα του λαού όπως το ΚΚΕ είχε το «Σπίτι του λαού» στον Περισσό. Με λίγα λόγια άφηναν να εννοηθεί, πως τα γλέντια ήταν να δώσουν να φάει τσάμπα ο λαός, γιατί κυβερνά ο ίδιος ο λαός για να κερδίσει το κόμμα του ΠΑΣΟΚ την συμπάθεια του κόσμου.
Οι ιδρυτές όμως που ζουν και μέχρι σήμερα, μας διαβεβαιώνουν κάθετα, και είναι κατηγορηματικοί σε αυτό, πως σε καμία περίπτωση η καλύβα δεν φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει κανενός είδους κομματικούς σκοπούς, και ουδέποτε συνέβη αυτό. Η ομάδα ίδρυσης δεν επεχείρησε να κάνει ποτέ καμία κομματική εκδήλωση, ακόμα και η ονομασία «Καλύβα του λαού» δεν είχε σχέση με το «Σπίτι του λαού» του ΚΚΕ.
Απλά όταν έθεσαν το θέμα της ονομασίας, το κουβεντιάσανε μεταξύ τους , και ο πρόεδρος πρότεινε αυτήν την ονομασία, και στην συνέχεια ανάλαβε ο Μαρκάκης Βαγγέλης και φιλοτέχνησε μια ξύλινη πινακίδα, έγραψε επάνω «ΚΑΛΎΒΑ ΤΟΥ ΛΑΟΎ» όπου την ανήρτησε εξωτερικά της Καλύβας.
Εμείς σήμερα αναφέραμε ακόμα και αυτές τις κακόφημες απόψεις κάποιας μικρής ευτυχώς μερίδας ανθρώπων, για να καταλάβουμε ποια ακριβώς ήταν η γνωστή μας καλύβα στα μάτια του κόσμου. Ακόμα και σήμερα πολλοί είναι οι Μεσαρίτες που κρατάνε όμορφες αναμνήσεις από την εποχή εκείνη.
Στη συνέχεια του τερματισμού των επισκέψεων της ομάδας στην Καλύβα του λαού, την σκυτάλη παρέλαβε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αφραθιά, κάνοντας τις δικές του πια ενέργειες, για την αξιοποίηση της περιοχής, όπως για παράδειγμα με δικά τους έξοδα πήγαν ρεύμα της ΔΕΗ στην περιοχή με 1600 μέτρα δίκτυο. Έφτιαξαν την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου στο δάσος του Αφραθιά, και χώρο για να γίνονται διάφοροι αγώνες.
Τώρα βέβαια και με την ευκαιρία του άρθρου, η παλιά ομάδα συζητά να σμίξει ξανά, όπως παλιά όσοι έχουν απομείνει τουλάχιστον, δηλαδή πέντε έξη άτομα, να βάλουν και πάλι ρεφενέ όπως τότε, και να θυμηθούν εκείνα τα ωραία και αξέχαστα χρόνια! Και αφού δεν υπάρχει πια η ίδια Καλύβα, μπορεί να γίνει η συνάθροιση τους στην ψαροταβέρνα του Γιώργη Παπουτσάκη, που λειτουργεί και σήμερα στον Αφραθιά, να βγάλουν φωτογραφίες, όπως έκαναν κάποτε. Σκοπός τους είναι να φτιαχτεί ξανά η καλύβα και να λειτουργεί όπως παλιά, όμως να διαφημιστεί ο Αφραθιάς, και να γίνει ευρέως γνωστός.
Η Καλύβα του Λαού ήταν κάτι σαν καταφύγιο!
Θα κλείσουμε το άρθρο μας με τα λόγια που έγραψε κάποτε η Αείμνηστος Αριάδνη Ταβερναράκη στο ημερολόγιο του Συλλόγου
Η Αριάδνη Ταβερναράκη ήταν σύζυγος του προέδρου Αντώνη Ταβερναράκη που μας έφυγε για τον Παράδεισο λίαν προσφάτως, και για αυτό το άρθρο μας είναι αφιερωμένο στην μνήμη της.
Ιδιαίτερα αφηγηματική η Αριάδνη, έγραφε κάποτε στο ημερολόγιο του Πολιτιστικού Συλλόγου Τυμπακίου τα παρακάτω:
«Η Καλύβα του λαού , εκτός από αναψυκτικά διέθετε και βασικά τρόφιμα ,όπως πατάτες λάδι παξιμάδι κρεμμύδια σκόρδα ψωμί όσπρια ελιές μακαρόνια ρύζι καφέ, ώστε αν κανείς πείναγε να μπορέσει να φάει κάτι, μαγειρεύοντας το μόνος του. Πολλές φορές οι ερασιτέχνες ψαράδες της περιοχής, ότι ψάρια πιάνανε, τα έψηναν επιτόπου στην Καλύβα.
Πολλές κακαβιές ψήθηκαν στην Καλύβα του λαού, αλλά και το τηγάνι δούλευε συχνά! Μπριτζόλες κουνέλια κοτόπουλα πατάτες τηγανητές, και τι δεν έψηνε;
Όσοι βρισκόταν εκεί έτρωγαν όλοι! Πολλοί κυρίως Τυμπακιανοί, αλλά και ξένοι, θα θυμούνται τις όμορφες βραδιές της Καλύβας του λαού. Τον επόμενο χρόνο από της ίδρυσής της, τα χρήματα που συγκέντρωσαν εν τω μεταξύ, έχτισαν δίπλα και ένα κουζινάκι με τζάκι, για να μην μυρίζει η καλύβα από τις τσίκνες των φαγητών. Πήραν και μια ξυλόσομπα που είχε φούρνο και εστίες για μαγειρέματα. Έτσι η καλύβα συνέχισε να είναι στέκι και τον χειμώνα! Οι θαμώνες καθισμένοι γύρω από την ξυλόσομπα, περίμεναν να ψηθούν τα κάστανα και οι πατάτες οι οφτές, που θα συνδύαζαν τη ρακή μέχρι να βράσει η κατσίκα!
Καθώς φιλοσοφούσαν γύρω από την σόμπα για διάφορα θέματα θύμιζαν πολλές φορές συμπόσιο του Πλάτωνα! Άλλες φορές πάλι με τα αστεία τους γινόταν όλοι τους παιδιά, έπαιζαν μπίζ και άλλα παιγνίδια που έφερναν ευθυμία…»
Η Καλύβα αυτή ήταν μια πρωτότυπη ιδέα των μελών του Πολιτιστικού Συλλόγου Τυμπακίου, ο υποδειγματικός τρόπος λειτουργίας της, προξένησε το ενδιαφέρον σε πολύ κόσμο, και πολλές εφημερίδες της εποχής ασχολήθηκαν με αυτήν.
Πριν κελίσει όμως οριστικά, από το ταμείο της Καλύβας δόθηκαν 100 χιλιάδες δραχμές στον Σύλλογο Τυμπακίου, για την αγορά του εργοστασίου από τον κ Μαμαλάκη.
(Το θέμα στήθηκε σε συνεργασία με τον κύριο Καψαλάκη Ζαχαρία)
