Ο Χατζής Γιάννης Καπελλάκης εξ Αχεντριά Ηρακλείου, υπηρέτησε στο ιερό προσκύνημα του Αγίου Νικήτα επί 20 και πλέον χρόνια, ως απλός υπηρέτης του προσκυνήματος, όπου επέδειξε υπερβολικό ζήλο προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του, τόσο στη λατρεία του Αγίου, όσο και στον περιβάλλοντα χώρο, τον οποίο και ανέδειξε σε πραγματική όαση, μέσα σε έναν ξερακιανό, άγονο, επιβλητικό και σκληρό ευρύτερο περιβάλλον.
Η κηδεία του εκλιπόντος έγινε στον Ι. Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Ανδρέα του Ιεροσολυμίτη, ιερουργούντος του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου της Ιεράς Μητροπόλεως Αρκαλοχωρίου Καστελλίου και Βιάννου κ.κ. Ανδρέου, ο οποίος και μίλησε για το πρόσωπο και το έργο του εκλιπόντος.
Επικήδειο επίσης εκφώνησε ο συντοπίτης του νεκρού, οδοντίατρος κ. Αλέξανδρος Κατσαπρακάκης, ο οποίος είπε τα εξής:
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟ ΧΑΤΖΗ ΓΙΑΝΝΗ
Σεβασμιότατε
Σεβαστοί ιερείς
Αγαπητοί συγγενείς και φίλοι του Χατζή Γιάννη
Σήμερα συνοδεύομε στο ακροτελεύτιο ταξίδι της ζωής, έναν σπουδαίο άνθρωπο. Και θα αποδείξω στη συνέχεια ότι η άποψη αυτή έχει δύναμη αλήθειας, χωρίς ούτε ίχνος υπερβολής. Εάν εμείς οι κοινοί θνητοί, οι άλλως πως οι λαϊκοί, είχαμε την περιέργεια να δούμε πώς ζουν οι ασκητές, δεν είχαμε παρά να παρακολουθήσομε την καθημερινότητα του Χατζή Γιάννη. Αδικημένος σωματικά, λίγος και αδύναμος, αλλά με πνευματική καθαρότητα και διαύγεια. Ναι, ήταν άτομο ειδικών αναγκών, γεγονός όμως που δεν τον πτόησε, δεν τον έβαλε κάτω, αλλά αντιμετώπισε τη ζωή με θάρρος και αυτοπεποίθηση. Με ψυχικό σθένος, με άποψη, με λογική και προ παντός με πίστη.
Στο χωριό που γεννήθηκε βίωσε από μικρός την ορφάνια, τις στερήσεις, τις κακουχίες. Τα πάλεψε όλα, με τις πενιχρές σωματικές του δυνάμεις, παρέα με τα αγαπημένα του αδέλφια, υπό την καθοδήγηση της δύσμοιρης χήρας μάνας. Πίστευε στον εαυτό του και στο Θεό. Η θαρραλέα αυτή θεώρηση της ζωής, με την παράλληλη ανάληψη δράσης για την αντιμετώπιση των καθημερινών αναγκών της οικογένειας, μετρίασε τις συνέπειες του θανάτου του πατέρα του. Υπήρξε μαζί με τον αδελφό του το δυνατό στήριγμα στην οικογένεια.
Μόνος στη ζωή, χωρίς οικογένεια αλλά ακουμπούσε με θάρρος και εμπιστοσύνη στα αδέλφια του και τα ανήψια του όλα, τα οποία τα υπεραγαπούσε και εκείνα του ανταπέδιδαν την αγάπη του και του παρείχαν ψήφο, ποικίλη στήριξη όταν τη χρειαζόταν, σεβασμό και εκτίμηση. Ένιωθε υπέροχα για τους ιερωμένους ανηψιούς του. Περήφανος σε ακρότατο σημείο. Ακόμη και σε ώρες με περιορισμένες αντοχές, δεν ήθελε να ενοχλήσει, δεν ήθελε να είναι βάρος και απέφευγε να ζητήσει βοήθεια.
Το λιτό και απέριττο περιβάλλον στο οποίο ζούσε, θα μπορούσε μόνο ένας Παπαδιαμάντης να το περιγράψει. Ένα μονό ντιβάνι, λίγα υφαντά κλινοσκεπάσματα, λίγα κουζινικά, χωρίς θέρμανση, χωρίς φως, πολλές εικόνες αναρτημένες στον τοίχο γύρω από το κρεβάτι και φωτογραφίες από τελετές στο μοναστήρι. Τον είχα επισκεφτεί κάποιες φορές στη γραφική γωνίτσα του στο χωριό, χειμώνα καιρό με κρύο. Εγώ τουρτούριζα κι εκείνος πάντα καθισμένος στη μοναδική καρέκλα του, ήπιος, ήρεμος με το ελαφρύ πάντοτε μειδίαμα στα χείλη του, να μου απαντά στις επίμονες ερωτήσεις μου αν κρύωνε, ότι δεν είχε και δεν ήθελε θέρμανση, γιατί απλά δεν κρύωνε. Μόνιμα κρατούσε στα χέρια του ένα θρησκευτικό βιβλίο που το διάβαζε και το ξαναδιάβαζε και το ξαναδιάβαζε. Έτσι ήθελε ή έτσι του άρεσε. Σε ότι αφορά τη σίτιση του, ήταν η ελάχιστη με αυστηρή τήρηση των περιόδων νηστείας.
Ο δρόμος της άσκησης που είχε επιλέξει ήταν αυτός ο σκληρός, ο βασανιστικός. Ήταν ο μεγάλος ασκητής του Αχεντριά. Μεγάλος του πόθος η μετάβαση του στους Αγίους Τόπους, πράγμα που το κατάφερε, το βίωσε και έγινε Χατζής. Τώρα πια δεν ήταν ο Γιάννης της Μαριάνθης, ήταν ο Χατζής Γιάννης. Προσδιορισμός που του έδινε μεγάλη χαρά. Τώρα πια η απόφαση του να αφιερώσει τη ζωή του στη θεία λατρεία, ήταν οριστική και αμετάκλητη. Έτσι του καρφώθηκε η ιδέα να εγκατασταθεί στο ιερό προσκύνημα του Αγίου Νικήτα, για να υπηρετεί εκεί τον Άγιο και μέσω Εκείνου τον ίδιο το Θεό. Ο ευσεβής αυτός πόθος του δεν άργησε να γίνει πραγματικότητα με την ομόφωνη γνώμη της κοινωνίας του Αχεντριά και με τις ευλογίες του αείμνηστου Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας κυρού Κυρίλλου. Ήταν ο ευσεβής και μακροχρόνιος πόθος του. Έτσι περί τα μέσα του1985 εγκαθίσταται στον Άγιο Νικήτα, οπότε και το όνειρο του, ο ευσεβής και μακροχρόνιος πόθος του γίνεται πραγματικότητα. Με την εγκατάσταση του εκεί στον τοπικό , το δικό μας Άγιο, τον Άγιο Νικήτα έγινε γερός και δυνατός, η δύναμη του ασθενικού Γιάννη πολλαπλασιάστηκε.
Αυτόβουλα και πεισματικά όρισε εαυτόν πιστό υπηρέτη του Αγίου. Έβαλε στόχο μαζί με τα θρησκευτικά του καθήκοντα, να αναμορφώσει το χώρο. Δεν πέρασε πολύς καιρός και το τοπίο άρχισε να αλλάζει όψη. Ένας ρημαγμένος ιερός χώρος μετατρεπόταν σιγά-σιγά σε όαση. Οι χωριανοί και οι πολυπληθείς επισκέπτες προσκυνητές, τον εμπιστεύτηκαν, τον αναγνώρισαν και τον βοήθησαν πολλαπλώς. Θυμούμαστε Σεβασμιότατε και είναι προς τιμήν σας, ότι κι εσείς αναγνωρίζοντας την προσφορά του πριν από λίγα χρόνια τον είχατε τιμήσει.
Ο Άγιος Νικήτας τον οποίο υπηρέτησε για 20 περίπου χρόνια, υπήρξε για το Χατζή Γιάννη ο χώρος του, ο τόπος της ψυχικής του ηρεμίας και καταλλαγής, της προσευχής, της λατρείας και το ησυχαστήριο του. Προσηνής προς τον επισκέπτη προσκυνητή και αφειδώλευτος στη φιλοξενία, έγινε ο φίλος όλων που επισκέπτονταν το χώρο. Πέρασε καλά εκεί με προσευχή και νηστεία, παρά το γεγονός ότι στον ίδιο αυτό χώρο μπορεί να δοκίμασε και πικρίες από κάποιους που είμαι βέβαιος ότι εν ζωή τους είχε συγχωρήσει.
Εμείς οι Αχεντριανοί και όλοι οι φίλοι του ιερού προσκυνήματος του Αγίου Νικήτα, οφείλομε μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Χατζή Γιάννη και του απευθύνομε το ύστατο χαίρε, μαζί με το μεγάλο ευχαριστώ μας για την προσφορά του. Με όλα τα παραπάνω γίνεται νομίζω αντιληπτό ότι ο σημερινός νεκρός υπήρξε μεγάλος, πολύ μεγάλος και σπουδαίος, όπως ισχυρίστηκα στην αρχή της ομιλίας μου, γιατί διάλεξε και έκανε πράγματα δυσανάλογα με τις δυνάμεις του, που εμείς δεν περνούν καθόλου από το μυαλό μας να τα τολμήσομε. Οπότε προκύπτει μια άλλη μεγάλη αλήθεια ότι η αξιοσύνη του ανθρώπου, η χρησιμότητα του και το έργο του στη ζωή, δεν είναι πάντοτε συνάρτηση της σωματικής του διάπλασης. Ας είναι ευλογημένος ως ένας άλλος Ιωακείμ «Ιωακειμάκι» της ιεράς μονής Κουδουμά και ως ένας άλλος φτωχός Λάζαρος στους κόλπους του μεγάλου Δημιουργού.
