Στο μπλε της θάλασσας σου θα ρίξω την εξουσία και την καταπίεση.
Να μη θωρώ, να μη γροικώ.
Μόνο να εξαφανίσω θέλω, ότι πληγώνει εσένα.
Να αφήσω μια στάλα ουρανό μόνο για να μπορώ να ονειρεύομαι.
Για να δω το Θεό να μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά.
Για να μπει στα σωθικά μου ο αέρας από το μεγαλείο σου.
Συ που’ φερες τη μυρωδιά της Αναγέννησης.
Συ που γέννησες στα σπλάχνα σου το διαφωτισμό.
Συ που γαλούχησες το Σωκράτη και τον Ευριπίδη.
Συ που κοιμάται στις ρίζες σου ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης..
Συ μάνα, που εμάς ζεις κάθε μέρα και αναπνέουμε το οξυγόνο σου…
κι ανακατεύεται στα κύτταρα του κορμιού μας.
ΝΑΙ ΕΣΥ…κράτα…
Κράτα γερά…
Τούτη τη δύσκολη ώρα μαζί θα τη περάσουμε.
Χέρι με χέρι…
Ανάσα με ανάσα…
Γιατί…
Πιότερη περηφάνια δεν έχω από το ότι είμαι παιδί σου.
Πιότερη περηφάνια δεν έχω απ’ το ελληνικό μου αίμα.
Μαζί… και δεν φοβάμαι κανένα.
Στέλλα Καδιανάκη, Πετροκεφάλι
