Κείμενο – Φωτογραφίες: Νικόλαος Φουκαράκης
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες πολλές για την ιστορική αυτή μονή του Νομού Ηρακλείου και την πλούσια διαδρομή της ως σήμερα μια διαδρομή που δείχνει να ξεκινά από τον 14ο αιώνα , ίσως και παλαιότερα.
Στην μεγάλη διαδρομή της την ακολουθεί μια ιδιαίτερη πλούσια πνευματική πορεία στα γράμματα και τις τέχνες. Εδώ ο μεγάλος αγιογράφος Μιχαήλ Δαμασκηνός φιλοτεχνεί τα καλύτερα από τα εργα. του. Εκτός από πνευματικό κέντρο υπήρξε και ένα ορμητήριο -καταφύγιο των Επαναστατών στους απελευθερωτικούς αγώνες πληρώνοντας αυτό με βαρύ φόρο αίματος και καταστροφές .
Το καθολικό της μονής είναι ένας δίκλιτος ναός αφιερωμένος στον ΄Αγιο Αντώνιο και τον Απόστολο Θωμά που γιορτάζει την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα ,κινητή εορτή .
Στην είσοδο της μονής υπάρχει μια μοναδική μαρμάρινη κρήνη η οποία αναπαριστά τους πρωτόπλαστους ,Αδάμ και Εύα και στα πόδια τους, τους ποταμούς της Εδέμ για την οποία σκόπευα βασικά να αναφερθώ γι’ αυτό και η ανάρτηση.
Δεν ξέρω αν ποτέ άλλοτε από τους περίπου 6 αιώνες ζωής της να σταμάτησε το τρεχούμενο γάργαρο νερό να τρέχει σ αυτήν κάτι που συνέβη ίσως για πρώτη φορά το περασμένο καλοκαίρι που η κρήνη στέγνωσε από νερό και που αυτό έκανε και πάλι την εμφάνιση του σ΄αυτήν ως θαύμα την ημέρα της γιορτής της μονής του Αγιά ντωνιού την μέρα τον Γενάρη.
Κακά σημάδια, ο Θεός βοηθός!!
