Του Γιώργου Μακράκη
Το 1994 καθιερώθηκε από την UNESCO η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών για την υπενθύμιση του καθοριστικού ρόλου που διαδραματίζει σε πολλά επίπεδα ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία. Ο δάσκαλος σε όποια γωνιά του κόσμου κι αν βρίσκεται, φτωχή ή πλούσια, όποιες κι αν είναι οι εκπαιδευτικές συνθήκες, ευνοϊκές ή δύσκολες, προσπαθεί και παλεύει καθημερινά για να μεταδώσει, με όσα μέσα διαθέτει, τις απαραίτητες γνώσεις στους μαθητές κάθε ηλικίας.
Παράλληλα ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι ιδιαίτερα κρίσιμος και για τη μεταλαμπάδευση όλων εκείνων των αξιών στα παιδιά και τη νέα γενιά που θα διαμορφώσουν δημοκρατικούς και ευσυνείδητους πολίτες. Οι αξίες της ειρήνης, της ελευθερίας του αλληλοσεβασμού και η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι πολύ σημαντικές να καλλιεργηθούν και να εμπεδωθούν στη συνείδηση των παιδιών και των νέων ανθρώπων με απώτερο στόχο την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Ο δάσκαλος είναι μια αγκαλιά για όλα τα παιδιά. Είναι μια αγκαλιά για το παιδί μιας ευκατάστατης οικογένειας, για το παιδί άνεργων γονιών, για το παιδί με ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες, είναι μια αγκαλιά για το μικρό προσφυγόπουλο.
Στο δικό μας μικρόκοσμο, δηλαδή στο ελληνικό περιβάλλον ίσως η σημερινή μέρα είναι η ευκαιρία να τίθενται και ορισμένοι προβληματισμοί, όπως αν η εκάστοτε πολιτεία έχει αναγνωρίσει επαρκώς το έργο και την επιστημονική βαρύτητα του εκπαιδευτικού. Ακόμη στο πως αντιλαμβάνονται σήμερα το ρόλο αλλά και το κύρος του εκπαιδευτικού οι γονείς των μαθητών και συνολικά η ελληνική κοινωνία. Με λίγα λόγια, πολιτεία και κοινωνία οφείλουν να δείξουν την απαραίτητη εμπιστοσύνη στον εκπαιδευτικό προκειμένου εκείνος μέσα από την παιδαγωγική του κατάρτιση να συμβάλλει στη διάπλαση κριτικά σκεπτόμενων ανθρώπων πέρα από την απλή μετάδοση της γνώσης. Είναι απαραίτητο, ειδικότερα σήμερα που λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης το Δημόσιο Σχολείο έχει υποστεί πολιτικές συρρίκνωσης και υποβάθμισης μέσα σ’ ένα γενικότερο ασφυκτικό πλαίσιο βίαιων κοινωνικών ανατροπών την τελευταία επταετία, η πολιτεία με συγκεκριμένες πολιτικές με προοδευτικό πρόσημο να συμβάλλει καταλυτικά στην αναγνώριση του επιστημονικού και κοινωνικού ρόλου που αντανακλάται και αξίζει στον έλληνα εκπαιδευτικό.
Τέλος, είναι βέβαιο πως και ο Έλληνας εκπαιδευτικός οφείλει να μη σταματήσει να αγωνίζεται για τα προβλήματα που ταλανίζουν το Δημόσιο Σχολείο. Πάντοτε με πρωταρχικό στόχο την ποιοτική αναβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης που θα χωράει όλα τα παιδιά. Να συνεχίσει να παλεύει για το όραμα της δεκατετράχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, για τους αναγκαίους μόνιμους διορισμούς, για ένα ανοιχτό, δημοκρατικό και σύγχρονο Δημόσιο Σχολείο.
“Ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.”
Ν. Καζαντζάκης
