Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, έγκλειστος στον ίδιο τον εαυτό του, απομονωμένος σ’ ένα διαμέρισμα στη Βάρκιζα, εντελώς άφωνος από δύο εγκεφαλικά, δε θέλει να μιλήσει σε κανένα και έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον έξω κόσμο.
Έγκλειστος ο Λάμπρος, που όταν βρισκόταν σε αέναη κίνηση, έσφυζε από ζωή πάνω στη σκηνή του θεάτρου, μπροστά στα φώτα και τις κάμερες, ανάμεσα στους φίλους και τις θαυμάστριες, στον ανώνυμο κόσμο που τον λάτρευε.
Κι όταν κάποιοι περνάνε κάτω από τη βεράντα του στον πρώτο όροφο και τον γνωρίζουν, αυτός τους γνέφει με το σήμα της νίκης.
Γιατί ο Λάμπρος, αν και κλεισμένος σιωπηλά στον εαυτό του, ξέρει πως έχει νικήσει τα ανθρώπινα πάθη.
Τον εγωισμό, την αλαζονεία, την απληστία και τόσα άλλα.
Τώρα δεν μιλάει σε κανένα, παρά μόνο στη γυναίκα του Φιλιώ και στον γιο του Δημήτρη.
Οι κουβέντες του οι απαραίτητες, συνοδευόμενες από νοήματα.
Ναι, Όχι, Νερό.
Του μιλούσα και μου έγραφε στο μπλοκάκι.
”Θα ξανάρθω”, του είπα.
Με κοίταξε κατάματα κι έγραψε στο χαρτί:
”Ίσως να μην ξανασυναντηθούμε”.
Φεύγοντας είχα την εντύπωση ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν άντεχε βουβός,
απομονωμένος από τον κόσμο.
Ήθελε να φύγει, για να τον θυμούνται όπως ήταν στη ζωή, για να τον θυμούνται όπως ήταν στη σκηνή, και να μην σχολιάζουν με θλίψη ότι είχε χάσει τη φωνή του, την ενεργητικότητά του, έγκλειστος σ’ ένα σπίτι, μακριά από το θέατρο και το στούντιο.
Λίγες εβδομάδες μετά, ο δημοφιλής καλλιτέχνης έφυγε για πάντα.
Δημήτρης Λυμπερόπουλος
Σαν σήμερα, το 1985, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: liberopoulos. gr – Περιοδικό Εικόνες
Πηγή: Πρόσωπα
