Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, έσκυψα στο λάκκο και άρχισα να σκάβω με πείσμα και αγωνία το χώμα.
Συνέχισα το σκάψιμο και σε λίγο ήμουν βέβαιος.
Είχα βρει τον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο.
Ήμουν ευτυχισμένος βαθιά.
Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα.
Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με 16 ακτίνες και στο κέντρο του ένας ρόδακας.
Με πολλή προσοχή και περισσότερη συγκίνηση, ανασήκωσα το κάλυμμα με το αστέρι πιάνοντάς το από τις δύο γωνίες της μπροστινής πλευράς.
Όλοι μας περιμέναμε να δούμε μέσα σε αυτήν, τα καμένα οστά του νεκρού.
Όμως αυτό που αντικρίσαμε στο άνοιγμά της, μας έκοψε για μιαν ακόμα φορά την ανάσα, θάμπωσε τα μάτια μας και μας πλημμύρισε με δέος.
Μέσα στη λάρνακα υπήρχαν τα καμένα οστά, αλλά το πιο απροσδόκητο θέαμα
το έδινε ένα ολόχρυσο στεφάνι από φύλλα και καρπούς βελανιδιάς που ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο πάνω στα οστά.
Ποτέ δεν είχα φανταστεί τέτοια ασύλληπτη εικόνα.
Μπορώ να φέρω στη συνείδησή μου ολοκάθαρα, την αντίδραση που δοκίμασα καθώς έλεγα μέσα μου:
”Αν η υποψία που έχεις πως ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο είναι αληθινή, – και η χρυσή λάρνακα ερχόταν να ενισχύσει την ορθότητα αυτής της υποψίας – κράτησες στα χέρια σου τη λάρνακα με τα οστά του”.
Είναι απίστευτη και φοβερή μια τέτοια σκέψη, που μοιάζει εντελώς εξωπραγματική.
Δεν έχω δοκιμάσει στη ζωή μου τέτοια αναστάτωση, ούτε και θα δοκιμάσω ποτέ άλλοτε.
Μανώλης Ανδρόνικος
Σαν σήμερα, το 1992, έφυγε από τη ζωή.
Απόσπασμα από το βιβλίο του:
”Το χρονικό της Βεργίνας”
Πηγή: Πρόσωπα
