Του Μιχάλη Στρατάκη
Έπρεπε, σώνει και καλά να μάθουμε και πώς αποταμιεύουμε λεφτά, γιατί το μόνο που εκατέχαμε ήτανε πώς αποταμιεύαμε πίκρες και βάσανα.
Αναστορούμαι.
Στα έξι χρόνια της γυμνασιακής και της λυκειακής μάθητείας μου, στην Εμπορική Σχολή Ηρακλείου, μόνο μια φορά έμεινα επαναξεταστέος.
Στη δευτέρα γυμνασίου, στα νέα Ελληνικά.
Στην Έκθεση.
Εγώ έφταιγα και το φταίξιμό μου φύτρωσε μια μέρα που δεν το περίμενα.
Γράψαμε έκθεση για την αποταμίευση.
”Φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι”, μας είπε η καθηγήτρια, για να μας βάλει στη στράτα που ήθελε.
Έγραψα κι εγώ ο κακομοίρης την έκθεσή μου.
Σαν τώρα θυμάμαι τι έγραψα:
”Ευλογημένος είναι αυτός που φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Μα, καταραμένος είναι άμα γεμίζει το σακούλι του, την ώρα που ο διπλανός του πεθαίνει από την πείνα”.
Εκείνη η έκθεση μου στοίχισε την ποινή της επανεξέτασής μου στα νέα Ελληνικά τον Σεπτέμβρη.
Πόνεσα, ακόμα πονώ για την αδικία, αλλά δεν το μετάνοιωσα και δεν το μετανοιώνω.
