Η τέχνη και τα γράμματα ήταν για μένα ο απαραίτητος χώρος για να κινούμαι.
Για να μπορέσω να οδηγηθώ στην πραγματική τέχνη, με βοήθησαν οι φίλοι μου και η τάση μου προς αυτήν.
Λοιπόν, η ανάγκη ενός χώρου μέσα στον οποίο θα κινιόμουν με οδήγησε, και όχι το πάθος για την ποίηση ή την τέχνη.
Άλλωστε όσους γνώριζα παθιασμένους με την τέχνη, ήσαν πολύ λίγο ενδιαφέροντες άνθρωποι που δε μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη.
Το πάθος, γενικά, μου δημιουργεί ερωτήματα.
Αγαπώ τον έρωτα, δεν είμαι παθιασμένος με τον έρωτα.
Αλλά πολύ περισσότερο όταν η τέχνη γίνεται πάθος, οδηγεί σε παραμορφώσεις του ατόμου και όχι σε διαμόρφωση ενός ατόμου.
Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια.
Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ό,τι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Σπούδασα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου.
Δε σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς γλίτωσα απ’ το να μοιάσω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.
Δε χρειαζόμουν τα μαθήματα της μουσικής γιατί με καθιστούσαν αισθηματικά ανάπηρο και ύπουλα με απομάκρυναν από τους αρχικούς μου στόχους που ήταν:
Να διοχετευτώ, να επικοινωνήσω και να εξαφανιστώ.
Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθιά και απόλυτα, θέλω να μάθω
ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα, και τι είναι αυτό που συνθέτει τη μελλοντική μου απουσία.
Μάνος Χατζιδάκις
Σαν σήμερα, το 1994, έφυγε από τη ζωή.
