Γράφει ο Βαγγέλης Αυγουλάς
Και φέτος, στις 3 Δεκέμβρη, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Όπως κάθε χρόνο. Και όπως κατ επανάληψη υπογραμμίζουν οι ανακοινώσεις διεθνών οργανισμών και φορέων « η μέρα αυτή δίνει ακόμα μια ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα αναπτύξουν νέες προοπτικές για την κοινωνική τους ενσωμάτωση».
Ε λοιπόν έφτασε ο καιρός αυτή η αντιμετώπιση ν΄ αλλάξει. Φτάνει ως εδώ . Εμείς οι ανάπηροι του κόσμου ευχαριστούμε για τη συμπαράσταση και το ενδιαφέρον. Ήταν απαραίτητη η συμπαράσταση. Ήταν χρήσιμο και ευχάριστο το ενδιαφέρον. Αλλά με συμπαράσταση και ενδιαφέρον απλώς , μόνον ελάχιστα έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας, η διαβίωσή μας, η μετακίνησή μας, η αποδοχή μας, η ένταξή μας, το σχολείο μας, οι Ανώτερες και Ανώτατες Σπουδές μας, η επαγγελματική μας εξέλιξη, η διαδραστική μας δυνατότητα, η συμμετοχή μας στα Κοινά, η ουσιαστική αξιοποίησή μας, το δικαίωμά μας να ονειρευόμαστε, να σχεδιάζουμε, να ερωτευόμαστε, να κάνουμε οικογένεια.
Η 3 Δεκέμβρη, δεν είναι «γιορτή». Δεν είναι μια Ημέρα Μνήμης. Εμείς, οι ανάπηροι του κόσμου, την έχουμε κάνει Ημέρα αγώνα, διεκδίκησης και κοινωνικής διαμαρτυρίας. Κι όταν νικήσουμε, τότε θα γίνει «Ημέρα Γιορτής και Μνήμης». Γιατί η αναπηρία θα έχει γίνει κατανοητή ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης και κοινωνίας, θεσμοθετημένη και αποδεκτή πραγματικότητα και πτυχής της ανθρώπινης ποικιλομορφίας. Γιατί οι ανάπηροι θα έχουμε γίνει ισότιμοι πολίτες, υποκείμενα δικαιωμάτων και όχι αντικείμενα οίκτου.
Ξέρω ότι οι περισσότεροι έχουν κατανοήσει ότι είναι πλέον νομικά, πολιτικά και ηθικά παραδεκτό ότι η αναπηρία είναι υπόθεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτή η πραγματικότητα είναι υποχρέωση της Κοινωνίας Δικαίου να βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε πολιτικής. Και ότι κάθε προσπάθεια που οδηγεί στην επανεμφάνιση του φαινομένου του συμπονετικού συντηρητισμού και του κολακευτικού λαϊκισμού, πρέπει να αναχαιτιστεί. Διότι αυτό το φαινόμενο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεταμφίεση της φιλανθρωπικής προσέγγισης, αφού μέσω αυτού ουσιαστικά αμφισβητείται η ανθρωποκεντρική προσέγγιση στα ζητήματα της αναπηρίας και υπονομεύεται ο ρόλος του κράτους ως εγγυητή των δικαιωμάτων των πολιτών.
Η αναπηρία δεν έχει χρώμα , ούτε κόμμα. Διαπερνά τη δράση, την κινητοποίηση και τις παρεμβάσεις προς την κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, όλες τις αρχές, το σύνολο της κοινωνίας. Και ο πυρήνας του ιδεολογικού και πολιτικού στίγματος του Αναπηρικού Κινήματος στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, συνδέεται άρρηκτα με την άλλη θεμελιώδη αρχή του Αναπηρικού Κινήματος : «Τίποτα για τα άτομα με αναπηρία, χωρίς τα άτομα με αναπηρία». Γι’ αυτό και η διάσταση της αναπηρίας πρέπει να διαχέεται και να εντάσσεται σε όλες τις πολιτικές και σε όλα τα προγράμματα από τη σύλληψή τους.
Τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους αναμένουν, επιδιώκουν και διεκδικούν να διαμορφωθούν πραγματικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις ανεμπόδιστης άσκησης των δικαιωμάτων τους, ανεξάρτητα από το βαθμό και το είδος της αναπηρίας τους, δεδομένου ότι υφίστανται έντονα την άνιση μεταχείριση και τον αποκλεισμό σε όλους τους τομείς της ζωής τους.
Εμείς, τα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις, πάνω από το 10% του πληθυσμού της χώρας, και οι γονείς και κηδεμόνες των ατόμων με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, βιώνουμε τη διάκριση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Μεσούσης της τρομερής οικονομικής κρίσης , ζήσαμε ( και ζούμε ακόμα) σε συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού. Αντιμετωπίζουμε τη διαπόμπευσή μας από το φαινόμενο των «αναπήρων μαϊμού», το οποίο συντηρείται ως κατεξοχήν πελατειακό ζήτημα τουλάχιστον μια 20ετία από το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Η φετινή 3η Δεκέμβρη, ας γίνει η αφορμή για την αρχή ενός πανελλαδικού πανανθρώπινου αγώνα για την προστασία της κοινωνικής αξιοπρέπειας όλων μας, μιας και σε λίγο αν συνεχιστεί αυτή η κατηφόρα, δεν ξέρω πόσοι ΔΕΝ θα ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες που καλούνται να πληρώσουν μια στημένη κρίση χωρίς να φταίνε.
Ήρθε η ώρα της μετάβασης στο αύριο, για να γίνει η Ελλάδα μια χώρα της ισότητας για όλους, για να σέβεται η Ελλάδα όλους τους πολίτες της και να τους εξασφαλίζει τη δυνατότητα να ασκήσουν ανεμπόδιστα τα δικαιώματά τους. Και δεν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη.
