Μιχαήλ Παπουτσάκης ήταν το κοσμικό όνομα του μακαριστού Τιμοθέου που είδε το φως της ζωής στο Γαβαομούρι Κισσάμου το 1915.
Τέταρτο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας του, μένει ορφανός από πατέρα σε πολύ μικρή ηλικία. Τις εγκύκλιες σπουδές του ολοκληρώνει στην πόλη των Χανίων. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα εργαζόταν για να μπορεί να επιζήσει. Συμμετέχει ως στρατιώτης στο Αλβανικό μέτωπο το 1940 και 1941. Την 7η Οκτωβρίου 1942 κείρεται μοναχός και χειροτονείται διάκονος στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου Χανίων, την ημέρα της πανηγύρεως της. Ιερομόναχος θα χειροτονηθεί την 21η Νοεμβρίου του ίδιου έτους από τον Επίσκοπο Κυδωνίας και Αποκορώνου κυρό Αγαθάγγελο. Επίσης διετέλεσε Ηγουμενοσύμβουλος της ως άνω Ιεράς Μονής. Προσέφερε τις υπηρεσίες του ως ιεροκήρυκας και εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννη Προδρόμου Χανίων κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, ενώ υπήρξε το δεξί χέρι του τοπικού Επισκόπου. Μετά τον πόλεμο φεύγει για μεταπτυχιακές σπουδές του στην Λίλλη και το Παρίσι με υποτροφία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Επιστρέφοντας από το εξωτερικό, υπηρέτησε ως Προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Χρυσοσπηλαιωτίσσης Αθηνών, υποδιευθυντής και πνευματικός του Θεολογικού Οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδας και καθηγητής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών.
Το 1956 και ενώ σχεδίαζε την ίδρυση μοναστηριακής αδελφότητας στο Λεκανοπέδιο Αττικής, εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης Επίσκοπος Γορτύνης και Αρκαδίας. Εκεί ξεκινά το πολυσχεδές κοινωνικό, φιλανθρωπικό και πνευματικό του έργο με κέντρο το τότε προσκύνημα της Παναγίας Καλυβιανής πλησίον των Μοιρών Ηρακλείου. Αρχικά ιδρύει την Ιερά Μονή στο τόπο του προσκηνύματος, εγκαθιδρύοντας πολυπληθή αδελφότητα και γύρω από αυτήν αναπτύσσει τα εξής φιλανθρωπικά και κοινωνικά ιδρύματα:
Ορφανοτροφείο, Γηροκομείο, Οικοκυρική Σχολή, Τυπογραφείο, Ίδρυμα Παιδικής Υγείας, Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας, Ίδρυμα Εργαζομένων Νεανίδων, Σχολή Κοπτικής και Ραπτικής, Δημοτικό Σχολείο, Οικοτροφείο Αρρένων, Οικοτροφεία θηλέων, Εργαστήριο Υφαντικής και Εργαστήριο Πλεκτικής. Επίσης δημιουργεί Σχολή Βυζαντινής Μουσικής και Αγιογραφίας, Ιεροραφείο, Χριστιανική Εστία και Πνευματικό Κέντρο. Γνωστά είναι και τα Πνευματικά Συμπόσια και Συνέδρια της Καλυβιανής. Για τα έργα του αυτά, τα οποία από πολλούς χαρακτηρίστηκαν ως “Νέα Βασιλειάδα” βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Το 1978 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Στο Ηράκλειο αναδιοραγώνει και επεκτείνει την δραστηριότητα των πολλών Ιδρυμάτων που είχε ιδρύσει ο προκάτοχος του Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος ενώ ιδρύει και νέα, δημιουργεί ενορίες, ανακαινίζει ιερούς ναούς, ανεγείρει και λειτουργεί Πνευματικά Κέντρα και ασχολείται με την επιμόρφωση του κλήρου. Στα πλαίσια αυτά ιδρύει την Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης (με έδρα το Ηράκλειο), το Επικοινωνιακό και Μορφωτικό Ίδρυμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης και επιμελείται την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννησις». Επίσης ιδρύει τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής. Δίνει ιδιαίτερο βάρος στον μοναχισμό αφού και ο ίδιος ζούσε αυστηρά την μοναχική ζωή. Στα πλαίσια αυτά ιδρύει τα εξής Ιερά Ησυχαστήρια: Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Ηρακλείου, Αγίων Θεοδώρων Ηρακλείου, Αγίων Πάντων Λουτρακίου, Εισοδίων Θεοτόκου Ροδιάς, Γενέσιον Θεοτόκου Παντανάσσης, Γενέσιον Θεοτόκου Σγουροκεφαλίου και Αγίας Φωτεινής Ελληνοπεραμάτων. Επίσης ανακαινίζει και εγκαθιστά μοναστικές αδελφότητες στις ήδη υπάρχουσες Ιερές Μονές.
Πολλοί κάνουν λόγο για έναν σύγχρονο Άγιο, τον “Πατέρα” των ορφανών της Καλυβιανής, του οποίου το όνομα συνδέεται με την θαυμαστή ανακάλυψη του τάφου και των λειψάνων του μυροβλήτη Οσίου Χαραλάμπη που έζησε πλησίον της Παναγίας Καλυβιανής κατά τον 18ο αιώνα.
Υπήρξε πολυγραφώτατος, τρανός ρήτορας, γνωστός για τον αντιαιρετκό του αγώνα, ασκητικός στον βίο και την μορφή. Απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς την 26η Ιουλίου 2006 στο Ηράκλειο σε ηλικία 91 ετών.
Τάφηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος στα Ελληνοπεράματα Ηρακλείου, του οποίου ιδρυτής και κτήρτωρ υπήρξε.
Πηγή: el.wikipedia.org
1956: Η ενθρόνιση στις Μοίρες
