«1943, 26 Ἰουλίου. Ἁγίας Παρασκευῆς. Οἱ Γερμανοὶ δεν μὰς ἀφῆκαν νὰ σημάνουν οἱ καμπάνες παρὰ ἐς τὰς 6 τὴν πρωΐαν καὶ μὶαν φορὰν μόνον»…
Αλήθεια, αρκεί μία και μοναδική φορά να διαβάσει κάποιος αυτές τις φράσεις και να ψηλαφίσει το μελάνι που τις χάραξε πάνω στο χαρτί για να μεταφερθεί πίσω στο χρόνο.
Σε ένα χρόνο… ή μάλλον σε πολλούς χρόνους χαλεπούς και να καταλάβει την αγωνία, το λυγμό, το πνιγμένο δάκρυ και τον πόνο των κατοίκων της Αγίας Παρασκευής όταν ο κατακτητής απαγόρευσε να εορτασθεί η Αγία με τη δέουσα μεγαλοπρέπεια.
Αυτή η μοναδική συνήθεια των ιερέων της επαρχίας Αμαρίου να κρατούν σημειώσεις στα ιερά Ευαγγέλια -και τα άλλα ιερά βιβλία- είναι που δίνει ζωή στη διαχρονία. Είναι το μέσο έκφρασης των συναισθημάτων τους αλλά συνάμα και μια κατάθεση της ιστορικής πραγματικότητας.
Έτσι γράφεται η ιστορία ενός τόπου…
Ο κοφτός λόγος του ιερέα της Αγίας Παρασκευής, ο μη μακροπερίοδος, ο λιτός αποτυπώνει αυτό ακριβώς το πνιγμένο παράπονο, την καταπίεση, τον κόμπο στο λαιμό να μη σημάνουν οι καμπάνες για τη δική τους Αγία.
Σήμερα, σε πείσμα μιας αλλοτινής και σκοτεινής κατάστασης, στον ναό της Αγίας Παρασκευής στο ομώνυμο χωριό του Αμαρίου, ηχεί η καμπάνα με έναν ήχο χαρμόσυνο και εντελώς διαφορετικό από τον ήχο των άλλων.
Είναι ο ήχος μιας καμπάνας φτιαγμένης από βόμβα για να θυμίζει τις δύσκολες στιγμές του τόπου, για να ενθαρρύνει όλους στην ελπίδα του αύριο, για να καλεί τους πιστούς στη γιορτινή ακολουθία της… κι είναι ο ήχος της γλυκύς, κρυστάλλινος, πανηγυρικός!
(Απόσπασμα από την έρευνά της καθηγήτριας Maria Kanava «Η λατρεία των Αγίων στην επαρχία Αμαρίου. Εκκλησιαστικοί θησαυροί», που παρουσιάστηκε στο Amari Green Festival 2019)
Πηγή: Amari Green Festival
