Είχαν παρουσιασθεί πολλά κρούσματα θανάτων από πείνα μεταξύ του πληθυσμού και των γυναικόπαιδων. Σχετικά με το θέμα αυτό της πείνας στην Κρήτη, έγραφε ο Έλλις, Άγγλος επιτετραμμένος στην Αθήνα, στον Στάνλεϋ, Άγγλο Πρεσβευτή στην Πόλη, σ’ ένα έγγραφό του με ημερομηνία 20 ‘Ιουνίου 1867 τις ακόλουθες γραμμές: «Άγγλος τις αρτίως, εκ Κρήτης επιστρέψας. αγγέλλει κατά δυστυχίαν ότι οι δυστυχείς νησιώται κινδυνεύουσι να αποθάνουσι εκ του λιμού. Και αυτοί οι εις τας πόλεις μένοντες Οθωμανοί Κρήτες εξ ων πολλοί μισθοδοτούνται ως υπηρετούντες εις τον στρατόν, παραπονούνται ότι δεν λαμβάνουν αποχρώσαν μερίδα τροφής δια εαυτούς των και δια τας οικογενείας των.Οι έπαναστάται αποζούν εκ του διαπυρίτου τον οποίον φέρει εις αυτούς το «Αρκάδιον». Αλλά η τροφή αυτή θα εκλείψη επειδή το ατμόπλοιον τούτο διαφυγόν τον κίνδυνο εις τα Αντικύθηρα μένει εις Σύρο χάριν επισκευών. Αι γυναίκαι και τά παιδιά των Χριστιανών πάσχουν ανεκδιήγητα δεινά και συλλέγονται εις την παραλίαν, όπου μέλλει να προσεγγίση το «Αρκάδιον» όπως όπως αποπλεύσουν εις την Ελλάδα, ή τουλάχιστον λάβουν μικράν ποσότητα γαλέτας».
Από το έγγραφο αυτό του Άγγλου επιτετραμμένου παίρνουμε μια αμυδρή ιδέα για τη θλιβερή αυτή κατάσταση, που είχε δημιουργηθεί τον ‘Ιούνιο τού 1867 στην Κρήτη, έπειτα από την καταστροφή των σπαρτών στο Λασίθι και την έλλειψη ανάλογης καλλιέργειας στον κάμπο τής Μεσαράς. Σαν να μη έφθαναν οι πολεμικές επιχειρήσεις, οι επιδρομές των μπουρμάδων Τουρκοκρητικών και ο καταστροφέας των πάντων Ομέρ Πασάς, παρουσιαζόταν τώρα στην Κρήτη και προ πάντων στο ανατολικό τμήμα ένας ακόμα μεγαλύτερος εχθρός, η πείνα.
Πηγή: Νικ. Σταυρινίδη, Ο καπετάν Μιχάλης Κόρακας και οι συμπολεμιστές του, τόμος δεύτερος, σελ. 487-488
