Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται ασφαλώς το παιδικό ανάγνωσμα «Μικρός Ήρωας», όπου μια ομάδα ελληνόπουλων πολεμά με θάρρος τους κατακτητές. Στην περίπτωση του Δημητράκη Δημητριάδη το παραμύθι ήταν αληθινό, με μια αλήθεια τραγική, μα και τόσο λαμπρή. Παιδί φτωχό.
Φοιτούσε στη Β΄ τάξη του Δημοτικού και μετά το σχολείο πουλούσε λουλούδια στους δρόμους για να βοηθήσει οικονομικά την γιαγιά του που τον μεγάλωνε. Ένα μικρό χαρούμενο αγόρι 7 ετών, μαθημένο στη βιοπάλη.
Γεννήθηκε το 1949 στη Λάρνακα και η ιστορία αποφάσισε να τον γράψει στις σελίδες της στα 7 μονάχα χρόνια του.
Στις 14 Μαρτίου 1956, με αφορμή την εξορία του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, η κυπριακή νεολαία βρέθηκε και πάλι στους δρόμους. Στη Λάρνακα τα παιδιά του σχολείου επίσης κατέβηκαν στους δρόμους.
Ο Δημητράκης ήταν εκεί. Πετροβολούσαν με σθένος τους πάνοπλους καταπατητές της Ελευθερίας. Οι Βρετανοί καταδίωξαν τους διαδηλωτές. Τα παιδιά κατέφυγαν στην εκκλησία του Αγ. Λαζάρου. Κτυπούσαν τις καμπάνες και συνέχισαν να πετροβολούν τους Βρετανούς. Αυτοί απάντησαν πρώτα με δακρυγόνα. Τα παιδιά, τα μεγάλα παιδιά, υποχώρησαν. Ο Δημητράκης έμεινε στη θέση του. Αμετακίνητος. Συνέχισε να αρπάζει πέτρες με τα παιδικά του χεράκια και να τις ρίχνει με όλη τη δύναμη της ψυχής του.
Ένας Βρετανός στάθηκε απέναντί του. Ένας οπλισμένος άνδρας, απέναντι σε ένα μικρό παιδί. Και ο πελώριος άνδρας δεν δίστασε. Σήκωσε το όπλο, ψύχραιμα σκόπευσε και πυροβόλησε το μικρό παιδί. Το μικρό κεφαλάκι τινάχθηκε από την σχεδόν εξ επαφής βολή. Με τρόμο οι συμμαθητές άρπαξαν το σώμα του. Σήμερα η οδός Νικολάου Ρώσσου της Λεμεσού λέγεται οδός Δημητράκη Δημητριάδη, τιμή ελάχιστη.
Ήταν 7 ετών παιδί, ο Μικρός Ήρωας, όπως ο “Διγενής” τον ονόμασε.
Πηγή: slpress.gr
