Επεξεργασία θέματος – φωτογραφία με το θεατρόφιλο κοινό: Γεώργιος Χουστουλάκης
Ήταν πάνω από είκοσι άτομα νέοι και νέες που οργανώθηκαν, και μιλάμε σε μια εποχή, που τα ήθη και η ηθική ήταν αυστηρά.
Ήταν όμως και η εποχή, που Η Γαλιά έκανε τεράστια άλματα προόδου τουλάχιστον στην πρόοδο και στην ευημερία.
Ήταν η εποχή που το χωριό, επειδή οι πιο πολλοί ήταν αγράμματοι, η ήταν του Δημοτικού.
Αρκετοί δε, ούτε το Δημοτικό είχαν βγάλει, όλοι διψούσαν για μάθηση!
Το θέατρο ήταν και αυτό ένα είδος σχολείου, ο κόσμος καθόταν στα θρανία του για να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση.
Είναι πολλά τα άλματα προόδου εκείνα τα χρόνια στο χωριό μας, αλλά σήμερα θα μας απασχολήσει το θέμα των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της τότε νεολαίας.
Από αυτά τα νέα άτομα, αγόρια και κορίτσια, σκέφτηκαν , ο νεαρός τότε Γιώργης Χουστουλάκης, μαζί με τον Γιώργη Μανασάκη του παπά Γιάννη ένα γιό, να φτιάξουν τον πρώτο θεατρικό θίασο!
Αυτοί οι δύο ήταν φίλοι και συνομήλικοι, αγαπούσαν οι ίδιοι το θέατρο, και δεν άργησαν να πάρουν από τη «νεολαία Μεταξά», και όσα άλλα άτομα χρειάστηκε το έργο.
Έτσι κατάφεραν και έφτιαξαν τον πρώτο θεατρικό θίασο στη Γαλιά το 1935!
Αφού τέλειωσε η οργάνωση, και ολοκληρώθηκαν και οι πρόβες, τελικά έδωσαν την πρώτη παράσταση στο παλιό δημοτικό της Γαλιάς.
Η υπόθεση αφορούσε την ανατίναξη του Αρκαδίου, και εκείνο τον καιρό, ο Δημήτριος Φανουράκης, η Κανόνης, είχε φέρει από το σπίτι του και ένα παλιό κανονάκι!
Από ότι λέγεται, το κανονάκι αυτό, το είχε πάρει ο πατέρας του ο Μιχελής, από τους Τούρκους!
Το κανονάκι αυτό, το είχαν για το τέλος της παράστασης.
Το είχαν πιο πέρα από την αυλή του σχολείου, όπου είχε μια ελιά.
Σε αυτή την ελιά στη ρίζα της, το είχαν δεμένο καλά το κανόνι αυτό, για να είναι στερεωμένο και ακίνητο.
Εκεί αφού τοποθέτησαν το κανονάκι, το γέμισαν μπαρούτι και μετά αντί οβίδα που θα ήταν επικίνδυνο, το γέμισαν μέσα με πανιά!
Σύνδεσαν και ένα φιτίλι, και στο τέλος της παράστασης, κεντούσαν το φιτίλι αυτό, και το κανόνι εκπυρσοκροτούσε!
Ο κόσμος ενθουσιασμένος, χειροκροτούσε, αφού το έργο πλέον το ζούσε!
Εν ολίγοις πήγαιναν όλοι στο σπίτι… μπαρουτοκαπνισμένοι!
Το έργο αυτό, αφού το έπαιξαν μερικές φορές στο Δημοτικό Γαλιάς, στη συνέχεια ο θίασος πήγαινε και στα άλλα χωριά της Μεσαράς, και ανέβαζαν το ίδιο έργο, μαζί τους δε, κουβαλούσαν και το κανονάκι!
Ο δε Δημήτρης, Φανουράκης που είχε φέρει το κανόνι, έκτοτε το παρατσούκλι του για όλη τη ζωή του πλέον, ήταν ο Δημήτρης ο Κανόνης!
Αυτή ήταν μια μαρτυρία του Μύρο Μαραγκάκη ή Μαραγκομύρο, που είναι μια σπουδαία προσωπικότητα του χωριού μας.
Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό το έργο, έκτοτε γυρίστηκαν και άλλα έργα, αλλά πληροφορίες έχουμε μονάχα για το έργο «Η Γκόλφω».
Οι ίδιοι ανέβασαν και αυτό το έργο και ο Γιώργης Χουστουλάκης, είχε την ευθύνη για τη σκηνοθεσία, και τα κουστούμια που ήταν καταπληκτικά για την εποχή εκείνη!
Ο Δράκος Βεϊσάκης έκανε το Ζήση, (πατέρα της Γκόλφω).
Τη Γκόλφω έκανε η Κυριακιώ του Αδάμ.
Τον Τάσο, ο Διονύσης Νικολούδης.
Στο ίδιο έργο έπαιζαν επίσης, ο Μιχάλης Χουστουλάκης ή Μιχαήλος, ο Ντουιντογιάννης, και ο Ανδρέας ο λυράρης.
Για το έργο αυτό, επειδή τα κουστούμια κολάκευαν τους ηθοποιούς, και τους ανέβαζαν το γόητρο, εκείνη τη χρονιά παντρευτήκαν οι περισσότεροι!
Και άνδρες και γυναίκες που έπαιξαν στη Γκόλφω!
Έκτοτε το θεατρόφιλο κοινό της Γαλιάς, ανά τακτά χρονικά διαστήματα , έβλεπε έργα που γύριζαν νέα παιδιά, όπως ήταν και μετέπειτα «Η θυσία του Αβραάμ», με ευθύνη του δασκάλου Φραγκίσκου Πλατάκη.
Και αυτό το έργο είχε τεράστια επιτυχία, και παίχτηκε και αυτό και στις Μοίρες.
Τη μαρτυρία αυτή μας τη θύμισε ο Εφημέριος Ηρακλείου, Γιάννης Βεϊσάκης.
Εκτός λοιπόν που και σήμερα το χωριό ανεβάζει έργα κατά παράδοση, και εν τούτοις, οι χωριανοί πήγαιναν και σε ξένους θιάσους που τυχόν ερχόταν στο χωριό.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθει ξένος θίασος, και να μην έχει τεράστια συμμετοχή όλο το χωριό!
