Η επανάσταση στην Κρήτη ξεκίνησε επίσημα στις 14 Ιουνίου 1821.
Η εκδίκηση των Τούρκων υπήρξε φοβερή.
Στις 19 Ιουνίου απαγχονίστηκε ο επίσκοπος Κισάμου Μελχισεδέκ Δεσποτάκης και ο επίσκοπος Κυδωνίας Καλλίνικος Σαρπάκης φυλακίστηκε μαζί με το διάκο του Αρτέμιο.
Οι ηγούμενοι των μοναστηριών σκοτώθηκαν επίσης.
Ομάδα εξαγριωμένων μουσουλμάνων μπήκε στη γυναικεία μονή του Τιμίου Προδρόμου, στις Κορακιές Ακρωτηρίου, μετόχι της Μονής Γουβερνέτου και ατίμασαν και κατέσφαξαν τις μοναχές, όπως παραδίδει σχετικό χρονικό:
«…Ήρθανε η δεύτερη ομάδα οργισμένοι και αυτοί και όσες καλόγριες δεν επροφθόσανε να φέγουνε τις ατιμάσανε και έπειτα εδώσανε φωτιά στο μοναστήρι και εφύγανε… Ύστερα έμεινε έρημο Το μοναστήρι και ακατοίκητο».
Οι σφαγές ήταν άγριες και στην πόλη των Χανίων, όπου 400 χριστιανοί χάθηκαν μέσα σε λίγες ημέρες.
Τα ίδια συνέβησαν και στο Ρέθυμνο, όπου ο επίσκοπος Γεράσιμος Περδικάρης ή Κοντογιαννάκης φυλακίστηκε «εις ένα καταφρονεμένον και άχρηστον οσπίτιον και τόσον δυσώδες…».
Τον επόμενο χρόνο απαγχονίστηκε και αυτός. Είναι ιδιαίτερα φρικιαστική η πληροφορία ότι οι Τούρκοι ράντισαν με το αίμα της καρδιάς του τις σημαίες τους, για να νικήσουν.
Αλλά οι βιαιότητες κορυφώθηκαν στο Μεγάλο Κάστρο.
Οι Τούρκοι της πόλης είχαν ζητήσει από τον Σερίφ πασά την άδεια να οπλοφορούν όλοι. Στις 23 Ιουνίου έφτασε στο λιμάνι του Κάστρου τουρκικό πλοίο, που έφερε την είδηση για τις βιαιοπραγίες στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη και τον απαγχονισμό του πατριάρχη. Αυτό ήταν το έναυσμα για τη μεγαλύτερη σφαγή που γνώρισε η Κρήτη και έμεινε στη μνήμη του λαού ως «ο μεγάλος αρπεντές».
Πηγή: Θεοχάρης Δετοράκης, Ιστορία της Κρήτης, σελ. 323
