Ήταν Ιούλιος του 1896 και η Κρήτη έβραζε και πάλι. Η αντίστροφη μέτρηση για την τελική σύγκρουση είχε ήδη ξεκινήσει. Ο απελευθερωτικός αγώνας των Κρητών έμπαινε σε μια νέα, πιο αποφασιστική φάση, και η ενδοχώρα, όπως πάντα, ήταν στο επίκεντρο της έντασης.
Στη Μεσαρά – έναν τόπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στους επαναστατικούς αγώνες – η κατάσταση ήταν έκρυθμη. Στις 18 Ιουλίου 1896, στην περιοχή Ψαλίδα, στο μετόχι της Γέργερης, Τούρκοι επιτέθηκαν και δολοφόνησαν δύο Κρήτες αγωνιστές: τον Δράκο Γ. Κρουσανιωτάκη και τον Εμμανουήλ Β. Κατσαμάνη. Από τη σφαγή γλίτωσε ο Γεώργιος Ν. Κρουσανιωτάκης, ο οποίος κατάφερε να διαφύγει.
Πρόκειται για μια λιγότερο γνωστή – σχεδόν λησμονημένη – πτυχή της τοπικής ιστορίας, που όμως φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της σκληρής εκείνης περιόδου: την αυταπάρνηση, τη θυσία, τον άγριο κατατρεγμό.
Η μνήμη των πεσόντων παραμένει ζωντανή για όσους γνωρίζουν την ιστορία του τόπου και οφείλει να καταγραφεί, να τιμηθεί και να παραδοθεί στις επόμενες γενιές.
Αιωνία τους η μνήμη.
