15 Οκτωβρίου 2004. 17 χρόνια πριν, τα Ανώγεια συγκλονίζονται από την είδηση του αδόκητου χαμού του Γιώργη Σμπώκου “Ατζαρογιώργη”. Λίγο διάστημα μετά την εισαγωγή του στη Νομική, ο κτηνοτρόφος που εξύψωσε τα Ανώγεια με τις δράσεις του στον Πολιτιστικό σύλλογο, το “Σπίτι της Ευρώπης” αλλά και το φωτεινό παράδειγμα που έδωσε με το να γράψει στις Πανελλήνιες και να πετύχει στα 34 του χρόνια, χάνεται για πάντα. Μας άφησε όμως φάρο λαμπερό και ισχυρή παρακαταθήκη, το φωτεινό του βλέμμα και την αδιάκοπη και αέναη αγάπη του για τα Ανώγεια, τον πολιτισμό, την ιστορία και τον τρόπο που όλοι μας θα πρέπει να οραματιζόμαστε για το μέλλον.
Στην μνήμη του και με αφορμή τη θλιβερή αυτή επέτειο, ο δικηγόρος Μαρίνος Σμπώκος, έστειλε στην ΑΝΩΓΗ και του αφιερώνει το παρακάτω ποίημα:
“Ακούστηκε θεού φωνή, σιωπηλή
από το Ψηλορείτη.
Ακούστηκε από εκκλησιά, στους κόρφους
του κτισμένη
που λέγονται μυρόξανθοι βαρσάμοι.
Ελάτε άντρες, κοπελιές, πάνω και κάτω κόσμου.
Στου Γιώργη, τη Βαρσαμοκκλησιά
γιατί θα γίνει λειτουργιά, των
Συναπαντημάτων.
Εκατεβήκαν οι κορφές του κοσμοψηλορείτη
γίναν ιεροψάλτησες
και άρχισαν να ψάλλουν με ήχους πλάγιους
της αντρειάς τραγούδια
και θρόισε ενός θεού βροντόλαλο χαμόγελο
για ν’ ακουστεί στα πέρατα του κόσμου.
Ένα τραγούδι που έπλεξε στη σκέψη μου,
ο Γιώργης των Βαρσάμων,
άρχισε ν’ ανθοφορεί απ’ την Αυγή, ως το Δειλινό,
και μια λάμψη ενός κεριού στις νύχτες των ονείρων.
Πότε θα κάμει ξαστεριά στις σκέψεις των ανθρώπων,
να λάμψει ο κόσμος να γινεί ανθόκαρπο περβόλι,
να γίνει και ζυμοσοφράς, ψωμιού τ’ απάνω κόσμου.
Μες στων ανθρώπων τις καρδιές ν’ ανθοκαρποδέσουν
ίσες μερίδες φαγητού, που τους λαούς χορταίνουν.
Τα ορθοπάτητα πουλιά να πάψουν στον Αιώνα,
ν’ αρπάζουν επιούσιους, π’ άλλων πουλιών το στόμα.
Έγιν’ αητός, γοργόφτερος, ο Γιώργης των Βαρσάμων
φτεροπετά με τον Υάκινθο Αετό.
Στου Ψηλορείτη τις κορφές και των Λευκών Ορέων.
Ύστερα χαμηλοπετούν στις Κρητικές Μαδάρες.
Είναι ατρόμητοι αετοί, μαζί με τους Κουρήτες.
Στήνουν πυρρίχιους χορούς, εις το Ιδαίον Άντρον
φάτνη απρόσιτη μωροθεών.
Του Ψηλορείτη οι κορφές και των Λευκών Ορέων,
γίνονται κρητοκοπελιές.
Φτεροκοπούν οι Αετοί, τρέχουν και ανταμώνουνε,
φιλιούνται, ερωτοπαίζουν.
Κι η Κρήτη τους χαμογελά,
ντυμένη με το φως της.”
Πηγή: anogi.gr
