Του Γιώργου Μαμάκη
Μόνο εδώ βλέπεις τις εποχές να αλλάζουν σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών!
Την ομίχλη να κατακάθεται τώρα μες στη γούβα, τα χωράφια να πρασινίζουν στον χειμωνιάτικο ήλιο, τα κόκκινα μήλα να πέφτουν στα νερά και στη λάσπη.
Το μήλο!
Παραπέμπει στο προπατορικό αμάρτημα, όπως και στον κήπο των εσπερίδων.
Απλώνεται μπροστά μας με τη μορφή του μέλλοντος ή του παρελθόντος, ανασυνθέτει τον χρόνο.
Κάπου θα μας μιλήσει σαν παιδική ανάμνηση, αλλού σαν ώριμο ενήλικο μήλο.
Ίσως θα συμβολίζει το τίποτα ή θα είναι απλώς το μήλο της κυριολεξίας.
Αλλά θα το βρούμε και σαν ανταλλακτικό αγαθό που εξαγοράζει την ευτυχία.
Αλλά θα βρούμε και το περίφημο μήλο του Νεύτωνα στον Νόμο της Παγκόσμιας Έλξης μαζί με τα σκόρπια μήλα της μοναξιάς και το ψύχραιμο μήλο της νύχτας.
Το μήλο ως ζητούμενο τη δικής μας φωνής στη δημιουργία, αλλά και ως δημιούργημά μας.
