Έχω γράψει πολλά άρθρα, στα οποία περιγράφω τη μαγεία της διδασκαλίας. Τη μαγεία του να βρίσκεσαι ανάμεσα σε παιδιά, να διδάσκεις και να διδάσκεσαι από αυτά. Έχω γράψει τους προβληματισμούς και τις εμπειρίες μου σχετικά με τον πώς αντιμετώπισα διάφορες δύσκολες καταστάσεις, διάφορα (ας μου επιτραπεί ο όρος) «δύσκολα» παιδιά. Και ήμουν για αυτές τις εμπειρίες περήφανη. Γιατί, ακόμα και τα πιο «δύσκολα» παιδιά κατάφερα να τα κερδίσω. Γιατί αυτές οι καταστάσεις δεν με φόβισαν.
Ασχολούμενη με αυτά τα «δύσκολα» παιδιά, στιγμή δεν μετάνιωσα που ακολούθησα το όνειρό μου να γίνω δασκάλα. Γιατί ακριβώς αυτά τα παιδιά ήταν ο λόγος που με ώθησε. Όταν πήρα το πτυχίο μου (φυσικά) δεν διορίστηκα. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να βρω μια δουλειά πάνω στον τομέα μου. Έκανα όμως υπομονή. Πολλή υπομονή γιατί ήξερα ότι άξιζε τον κόπο. Και τα κατάφερα. Μέσα από ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήρια άρχισα να ασχολούμαι με παιδιά. Και οι πρώτες μου εμπειρίες ήταν, όπως είπα στην αρχή, δύσκολες. Όμως, για μένα αυτό ήταν μια πρόκληση… Είχα … μεράκι… Δεν με ένοιαζε η δυσκολία… Μα, η διδασκαλία στο σχολείο, αποτελούσε πάντα το όνειρό μου (όπως άλλωστε και κάθε δασκάλου!).
Έπειτα από μερικά χρόνια (και πολλά εμπόδια), έφτασε και η δική μου σειρά να «μπω» σε σχολείο. Αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο μου. Έπρεπε να παρατήσω την οικογένειά μου, τη δουλειά μου, τη ζωή μου… Δεν με ένοιαζε όμως αυτό! Μου αρκούσε που πια θα γινόταν πραγματικότητα αυτό που τόσα χρόνια περίμενα. Έστω και για λίγους μήνες…
Ποιος θα περίμενε πως 2 χρόνια μετά όλος αυτός ο ενθουσιασμός θα περνούσε και μάλιστα θα μετατρεπόταν σε απογοήτευση; Ποιος θα περίμενε ότι θα ένιωθα όπως νιώθω τώρα; Έτοιμη να τα παρατήσω, να αλλάξω κλάδο, να βρω μια άλλη δουλειά!
Πράγματι, το σκέφτηκα. Και οι λόγοι είναι πολλοί! Κυρίως γιατί γίνονται συνέχεια αλλαγές – άλλοτε με συμφέρουν, άλλοτε όχι – μα τελικά κινδυνεύω να μείνω άνεργη…
Σκέφτηκα να τα παρατήσω…
Γιατί το πτυχίο μου δεν είναι αρκετό. Γιατί η εμπειρία μου στο σχολείο δεν είναι αρκετή. Γιατί κάθε χρόνο τα κριτήρια προσλήψεων αλλάζουν και υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα…Γιατί, τα επιπλέον πτυχία που έχω δεν είναι αρκετά. Γιατί αντί να αφιερωθώ στους μαθητές και τη διδασκαλία μου, χάνω τον χρόνο μου για να αποκτήσω κι άλλα πτυχία, για να εξασφαλίσω τη θέση μου στο σχολείο… Και δεν ξέρω πια πόσα πτυχία πρέπει ακόμα να πάρω.
Γιατί δεν ξέρω αν την επόμενη χρονιά θα είμαι σε σχολείο. Κι αν (είμαι από τους τυχερούς) και είμαι σε σχολείο, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε!
Γιατί κάθε καλοκαίρι απολύομαι και δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναέχω δουλειά. Και κάθε καλοκαίρι, υπάρχει η ίδια αγωνία…
Γιατί δεν θέλω να αντιμετωπίζομαι ως ένας αριθμός σε έναν πίνακα… Ούτε και οι μαθητές μου ως αριθμοί σε έναν κατάλογο!
Γιατί είναι ψυχοφθόρα όλη αυτή η διαδικασία.
Γιατί δεν με αφήνουν να μπω στην τάξη τη σωστή στιγμή (πάντα με καλούν μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς). Γιατί δεν με αφήνουν να διδάξω…
Σκεφτόμουν να τα παρατήσω…
Γιατί δεν άντεχω άλλη αναμονή… Ήθελα να αρχίσω να στέλνω βιογραφικά αλλού. Σε δουλειές που δεν έχουν σχέση με την εκπαίδευση. Να έψαχνα και κάτι στο εξωτερικό. Γιατί δεν βλέπω πια ελπίδα… Ξέρω πως ίσως ήταν λάθος αυτή η σκέψη μου. Αλλά, ήταν τόσο μεγάλη η απογοήτευσή μου!
Σκεφτόμουν να τα παρατήσω…
Μέχρι σήμερα το πρωί που πήγα στο σχολείο. Στεναχωρημένη και απογοητευμένη, γιατί (λόγω αλλαγών και περικοπών) είναι πολύ πιθανό, η φετινή να είναι η τελευταία μου χρονιά στα σχολεία. Προσπάθησα να κρύψω τη θλίψη μου πίσω από ένα χαμόγελο. Όμως, τα παιδιά, μπορεί να μην το λένε ξεκάθαρα, όμως πάντα αφουγκράζονται τα συναισθήματά μας. Δεν με ρώτησαν τι έχω ή γιατί είμαι στεναχωρημένη. Το μόνο που τους ανησύχησε είναι αν θα είμαι στο σχολείο τους του χρόνου. Αν θα πάρω ξανά την τάξη τους. Με παρακαλούσαν μάλιστα. Δεν ξέρω πως συγκράτησα τα δάκρυά μου. Ίσως φαίνεται υπερβολικό σε κάποιον που δεν το έχει βιώσει. Όμως, ο δάσκαλος δένεται πολύ με τους μαθητές του. Είναι κομμάτι της ζωής του, έστω για αυτό το μικρό χρονικό διάστημα.
Και για εμάς τους αναπληρωτές, που βρισκόμαστε μόνοι μας μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους, οι μαθητές μας είναι η οικογένειά μας! Γιατί, είναι μεγάλο πράγμα, να ακούς μια «καλημέρα» το πρωί. Να βγαίνεις για δουλειές το απόγευμα και να τους συναντάς στον δρόμο και να… χαλούν τον κόσμο από τις φωνές τους που σε είδαν! Είναι μεγάλο πράγμα να έχεις «παρέα», όταν βρίσκεσαι μακριά από το σπίτι σου!
Σκεφτόμουν να τα παρατήσω…
Μα αυτό το βλέμμα τους… κι αυτά τα «επιπόλαια» σχόλια, όπως το «Τι θα κάνουμε χωρίς εσάς» και άλλα τέτοια, μου άλλαξαν τη διάθεση. Τους απάντησα με μια ερώτηση… «Εγώ τι θα κάνω χωρίς εσάς;!».
Χωρίς να μου πουν τίποτα παραπάνω με έπεισαν πως αξίζει να προσπαθήσω άλλη μια φορά. Να κάνω λίγη υπομονή ακόμη. Να αγωνιστώ. Για αυτά τα 17 χαμόγελα, που με κάνουν κι εμένα να χαμογελώ, ακόμα κι αν είμαι αγχωμένη, λυπημένη, απογοητευμένη. Για αυτά τα 17 μικρά «τερατάκια» που με κάνουν να νιώθω πως είμαι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου! Το ξέρω πως δεν είμαι! Υπάρχουν τόσοι καλύτεροι από μένα! Το ξέρω πως και στην προηγούμενη δασκάλα τα ίδια έλεγαν! Και στην επόμενη τα ίδια θα λένε! Όμως, ξέρω ακόμη, πως κάθε φορά το πιστεύουν! Γιατί μας αγαπούν…. Γιατί, τη μισή τους ημέρα την «τρώνε» στο σχολείο. Κι είμαστε κι εμείς για αυτά μια οικογένεια… Για αυτό πολλές φορές, μπερδεύονται και μας φωνάζουν «μαμά» ή και «γιαγιά»… Πρόσφατα, με είπαν και «μπαμπά»!! Μα εγώ καμαρώνω… Κι ας μου αλλάζουν το… φύλο!
Σκεφτόμουν να τα παρατήσω…
Μα αυτά τα 17 μουτράκια μου άλλαξαν τη γνώμη σε μια μόνο στιγμή. Και νιώθω την ανάγκη τώρα να τους ζητήσω συγνώμη…
Γιατί, εγώ η ίδια τους συμβουλεύω να μην απογοητεύονται, πάντα να προσπαθούν, να μην παραιτούνται…
Θα προσπαθήσω, λοιπόν! Γιατί, μπορεί να φταίει η πολιτεία, μπορεί να φταίει η κοινωνία, μπορεί να φταίμε εμείς οι ίδιοι. Τα παιδιά (μας) όμως δεν φταίνε! Και για αυτά αξίζει να παλέψουμε κι άλλο…
Σκεφτόμουν να τα παρατήσω….
Μα δεν θα το κάνω τελικά…
Πηγή: https://fylada.gr/
