Μια νηπιαγωγός προσπαθούσε να βοηθήσει έναν από τους μικρούς μαθητές της να φορέσει τα μποτάκια του. Είχε ζητήσει απελπισμένος τη βοήθειά της και δεν ήταν δύσκολο για τη νηπιαγωγό να καταλάβει το γιατί.
Εκείνη τραβούσε το ένα μποτάκι προς τα πάνω, ο μικρός μαθητής της έσπρωχνε το ποδαράκι του προς τα κάτω αλλά…το μποτάκι δεν έμπαινε με τίποτα.
Όταν τελικά κατάφεραν και έβαλαν και τα δυο μποτάκια, η νηπιαγωγός είχε κουραστεί τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να ανασάνει.
Τότε άκουσε τρομοκρατημένη τον μικρό μαθητή της να της λέει: «Κυρία, μου φορέσατε τα μποτάκια σε λάθος πόδια.»
Κοίταξε και βεβαιώθηκε και η ίδια. Όσο δύσκολο ήταν να του φορέσει τα μποτάκια, άλλο τόσο δύσκολο ήταν και να του τα βγάλει. Ωστόσο κατάφερε να κρατήσει την ψυχραιμία της και ξεκίνησαν εκ νέου την επιχείρηση. Αυτή τη φορά να βγάλουν τα μποτάκια και να τα βάλουν στα σωστά πόδια αυτή τη φορά.
Όταν τελικά τα μποτάκια ήταν στα πόδια του μαθητή της, τον άκουσε να της λέει:
«Ξέρετε, αυτά δεν είναι τα μποτάκια μου.»
Δάγκωσε τη γλώσσα της για να μην ουρλιάξει: «Γιατί δεν το είπες νωρίτερα, παιδί μου;» του είπε καθώς ξεκινούσε να προσπαθεί να του τα βγάλει πάλι.
Όταν τα μποτάκια μετά από πολύ αγώνα και κόπο επιτέλους βγήκαν, ο μαθητής συνέχισε:
«Είναι τα μποτάκια του αδελφού μου. Η μαμά μου με αναγκάζει να τα βάζω αλλά εγώ δε θέλω. Δε μου αρέσουν καθόλου.»
Δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει. Προσπάθησε με δυσκολία να κρύψει την απελπισία της και ξεκίνησε για ακόμη μια φορά να προσπαθεί να του φορέσει τα μποτάκια του.
Όταν μετά από αρκετή ώρα σκληρής προσπάθειας τα μποτάκια μπήκαν, η νηπιαγωγός κοκκινισμένη γύρισε στον μαθητή της και τον ρώτησε:
«Ωραία. Είσαι έτοιμος να φύγεις. Πες μου τώρα, πού είναι τα γάντια σου;»
«Τα έχω βάλει μπροστά μπροστά στα μποτάκια μου, κυρία, γιατί ήταν λίγο μεγάλα…» ήταν η απάντησή του.
Πηγή: dinfo.gr
