Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Μαμάκης
Σταθήκαμε στην ψηλότερη κορυφή των Αστερουσίων!
Εκεί που το όνειρο του βουνού είναι να πετάξει, αλλά καθώς η πτήση είναι ανέφικτη, το όνειρό του επιπλέει πάνω στα σύννεφα!
To ερημικό και ασκητικό αστερουσιανό περιβάλλον με τα επιβλητικά φαράγγια και την πολυποίκιλη πανίδα και χλωρίδα, σε μια ανεπανάληπτη φυσική αρμονία με το νεφοσκεπαστο πέλαγος, συνταιριαζει με αυτό που η χριστιανική ασκητική μοναξιά επιζητούσε.
Η αρχέγονη μινωική λατρευτική επιλογή των Αστερουσίων δεν ήταν δυνατόν να αποκοπεί από το γονιδίωμα του ίδιου λαού, όταν το παλιό ιερατείο παρέδιδε τα σκήπτρα στον αληθινό Θεό!
Ανεβήκαμε σε αυτόν τον γκρεμό ξεπερνώντας τα σύννεφα!
Ανεβήκαμε εδώ, ρισκάροντας κάθε λεπτό να πέσουμε κάτω από μια πτώση βράχου.
Δώσαμε στους συντρόφους μας την τελευταία γουλιά από το νερό που τόσο πολυπόθητο είναι εδώ.
Παραχωρήσαμε ο ένας στον άλλο στις σκηνές μας το περισσότερο άνετο σημείο, αστειευτηκαμε και τραγουδήσαμε τραγούδια όταν ο αέρας προσπαθούσε να σκίσει τις σκηνές μας και να μας παρασύρει στην άβυσσο των 1230 μέτρων μαζί τους…
Για χάρη τέτοιων στιγμών, για την ευκαιρία να δοκιμάσεις τον εαυτό σου, να γνωρίσεις καλύτερα τους φίλους σου, να φτάσεις στο όριο του δυνατού και να κοιτάξεις πέρα από αυτό το όριο – για χάρη όλων αυτών σταθήκαμε πάνω στον γκρεμό για λίγα λεπτά και μετά ο άνεμος σάρωσε τα ίχνη μας!
