Της ελπίδας τη δάδα, που φιλάνθρωπα άναψες, την ημέρα την πρώτη της πτώσης, στους Προφήτες σκυτάλη, φωτεινή, την παρέδωσες να κρατήσουν τη μνήμη της γνώσης.
Στον Αδάμ και την Εύα που αλύτρωτοι πάροικοι, τις χιλιάδες του χρόνου περνούσαν, πως μια μέρα φωτεινή, αναστάσιμη, τα δεσμά θα λυθούν, που ζητούσαν…
Λυτρωτής Σπλαχνικός και Θεός Παντοδύναμος, στο Σταυρό και στο Πάθος χτισμένη, θα χαρίσεις ξανά Λαμπροφόρα Ανάσταση, στην τρισάμαρτη, σκλάβα οικουμένη.
Κι’ ο Θεός Λόγος, που από σπλάχνος κενώθηκε και προσέλαβε μόνιμα φύραμ’ ανθρώπου, της μετάνοιας το δρόμο εδίδαξε που ανοίγει τις πύλες του τόπου,
Της Ουρανίας και Λαμπρής Βασιλείας Σου, στην δική μας, ποθεινή την πατρίδα, και σε νέους, Χριστοφόρους προφήτες ανάθεσε, να κρατούν τον πυρσό αναμμένο, και να δείχνουν στα σκότη της Άβυσσος, τον Θεάνθρωπο Αναστημένο.
Στους μεγάλους προφήτες του σήμερα, που Χριστού μαρτυρία εδώσαν, κι απ’ του Άδη την πύρινη λαίλαπα ψυχές, μύριες, με το λόγο τους σώσαν,
Είναι και ο Γέρων γερόντων Αναστάσιος, της Μονής Κουδουμά ευλογία, που μ’ αγίους ασκητές την εκόσμησε και τη Σκέπη της δώρο εδώρισε, η Παρθένα μας η Παναγία!
Στην ερημιά των σπηλαίων, με πείσμα ταπείνωσε, την περήφανη παθοφόρα μας σάρκα, με νηστεία κι’ ολονύχτια προσευχή, της ανθρώπινης φύσης πλησίασε τα άκρα.
Η Παρθένος Μαρία Υπέρμαχος, στον αγώνα του στάθηκε πλάι, και της νίκης τα δώρα του χάρισε, ουρανόσταλτη ευλογία, του Χριστού την αδιάλειπτη, καρδιακή, προσευχή και την ειρήνη του Θεού, την Αγία!
Και η Χάρις την ψυχή του, λαμπρά, την εφώτισε απ’ του Ακτίστου Φωτός την μαρμαρυγία, και τις λεπτότερες πτυχές του φανέρωσε απ’ την πορεία του Χριστού στη Θυσία.
Τα κλειδιά των Γραφών στεφανοφόρα, του δώρισε, που τους Λόγους των όντων ξεκλειδώνουν, και του Πατέρα Θεού τις απόρρητες βουλές, προφητικά, σε πιστούς του μαχητές φανερώνουν.
Κι έτσι δίδαξε τον κόσμο, στη λάσπη που βούλιαξε, της Μετάνοιας ‘’του Ασώτου’’ την ουσία και προφήτης καινός αναδείχθηκε για την Δευτέρα του Χριστού Παρουσία!
Κι ήρθε η ώρα που γι’ αυτήν, σκληρά αγωνίσθηκε, τον Δεσπότη Χριστό ν’ ανταμώσει, στον Λυτρωτή, που για ‘μας Σταυρικά θυσιάσθηκε, την αναγεννημένη δική του ύπαρξη, ταπεινά και σεμνά ν’ αποδώσει!
Και σαν φίλος Χριστού, που πιστά την εκράτησε, στην δική Του την πίστη, της δικής του ζωής την πορεία, με στεφάνι, της δόξης, λαμπρό στεφανώνεται, κι ‘ αριθμείται αιώνια, στων δικών Του των φίλων την χορεία!
Απ’ αυτή σου την θέση, τώρα, ω Γέροντα, δέξου μ’ αγάπη και σπλάχνος, την δική μας, ταπεινή, ικεσία, για πρεσβείες ελέους στον Κύριο, με την δική σου προς Χριστόν παρρησία!
Ποιήμα: Άννας Μακρίδου
