Γράφει η Μαρία Μαυρουδή*
Σήμερα το πρωί καθώς έλεγα στους γιους μου σχετικά με τη γιορτή του Προφήτη Ηλία μου έκαναν την ερώτηση: «Δηλαδή γιορτάζει ο ήλιος μας;»
Η παιδική αθωότητα αρκετές φορές κρύβει και κάποιες αλήθειες αφού σε πολλές περιοχές, της Ελλάδας ιδιαίτερα στη Θράκη και τη Μακεδονία, ο προφήτης Ηλίας θεωρούνταν κύριος της βροχής, των βροντών και των κεραυνών
Επίσης το όνομα του συνδέθηκε με τον καυτό καλοκαιρινό Ήλιο αλλά και τις καλοκαιρινές μπόρες, επειδή είχε την ιδιότητα να ρυθμίζει τις καιρικές συνθήκες όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη.
Εκείνος κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό, εμπόδισε τη βροχή και δεν έβρεξε για τρεισήμισι χρόνια.
Οι περισσότερες εκκλησίες που είναι αφιερωμένες στον Προφήτη Ηλία είναι χτισμένες στο βουνό επειδή σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση αναφέρεται ότι ο Αϊ-Λιας ήταν ναύτης που η θάλασσα προσπάθησε πολλές φορές να τον πνίξει και όταν βαρέθηκε τα ταξίδια, αποφάσισε να βρει ένα μέρος που να μην ξέρουν τι είναι θάλασσα και καράβι.
Έτσι, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε ένα κουπί στον ώμο και τράβηξε για τη στεριά και όποιον συναντούσε τον ρωτούσε τι είναι αυτό που κρατάει στα χέρια του και όσο του απαντούσαν «κουπί», τραβούσε ψηλότερα.
Όταν κάποτε έφτασε σε ένα ψηλό βουνό συνάντησε έναν τσοπάνη και τον ρώτησε τι ήταν αυτό που βαστούσε.
Ο τσοπάνης το κοίταξε καλά καλά και ύστερα του είπε «ξύλο είναι». Ο Αϊ-Λιας γέλασε ικανοποιημένος και έμεινε από τότε κοντά στους ανθρώπους των βουνών.
Στις 20 Ιουλίου που εορτάζεται η μνήμη του προφήτη, δεν εορτάζουμε την κοίμηση, -γιατί ο προφήτης δεν πέθανε ποτέ- αλλά την ανάληψή του με πύρινη άμαξα στον ουρανό.
Χαρακτηριστικό είναι το νοσταλγικό τραγούδι που μου έρχεται στη μνήμη : Στου Προφήτη Ηλία τα σοκάκια με τη μελωδική φωνή του Σταμάτη Κόκοτα.
